Yuxudan tez oyanmaq onda verdiş halına dönmüşdü. Bu gün de tez ayıldı ve ancaq indi ferqine vardı ki, o, gece sakit-sakit, rahatlıqla ve derinden fikirleşmek meqsedi ile çarpayıya uzanıb ve ele fikirler içinde, xeyallar qanadında yuxuya gedib.
Bedeninde ezginlik hiss eleyirdi. Ele bil, bütün geceni onu tapdalamışdılar. Sümükleri sızıldayırdl. Beyni yerinden oynamaq derecesinde ağrıyırdı.

Pencereye yaxınlaşıb perdeni araladı. Xezere ve Xezerden bir qarış hündüre qalxmış güneşe baxdı. O, hemişe güneşin bele vaxtını, yeni hele parıldamağa başlamamış, hele şüaları göz qamaşdırmayan vaxtında gördükde onu qayğanağın sarısına oxşadırdı. Eger siz de diqqetle fiir verseniz, görersiniz ki, güneş hem seher çxanda, hem de axşam batanda mehz qayğanağın sarısı kimi tünd rengli, yumru olur. Adam lap onu yemek isteyir. Amma bu gün baxanda onu qayğanağa oxşatmadı ve belke de indi onun ağlına da gelmirdi ki, dünyada qayğanaq adlı bir şey var ve güneş indi onun sarısına oxşayır.

Harun indi güneşe hemişe baxdığından daha diqqetle, heyranlıqla ve bir qeder de heyretle baxırdı. Çünki o, güneşde Güleri görürdü. Ona ele geldi ki, kimse Gülerin şeklini güneşe hekk eleyib ve indi güneşe baxan her kes Güleri görür. Belke de, ümumiyyetle dünyada güneş adlı bir şey yox imiş ve her gün semada görünüb alemi işıqlandıran, ilahi gözelliyinden pay ayırıb nur zerrecikleri şeklinde dünyaya hediyye gönderen Güler imiş. Belke ele heqiqeten de bele idi ve Harun güneşin Güler olduğunu ancaq indi duyub hiss elemişdi.

Bu vaxt güneşin ilk işıq telleri Harunun gözlerini qamaşdırdı ve o, xeyaldan ayılıb semada alovlanmağa, işıldamağa, heraretlenmeye başlayan güneşi gördü. Başa düşdü ki, semada Güler yoxdur, semada güneş var ve heç vaxt semada Güler olmayıb, ele hemişe güneş olub. Harun bu heqiqeti başa düşdü ve birden-bire ad gününde istediyi hediyyeni almayan uşaq kimi kövreldi. Harun onu da başa düşdü ki, Güler onun sandığından da yaxındadır. Güler onun qelbindedir, onu semada axtarmaq lazım

[1] 2 3 ... 5 >>