deyil!

Harun Gülerle ayrıldıqları güne, yeni dünene qeder öz-özlüyünde yeqinleşdire bilmirdi ki, onu sevir, yoxsa başaldadan öteri bir hissin esirine dönüb. Birlikde olduqları vaxt bu haqda çox fikirleşmişdise de bir neticeye gelmemişdi. Ele dünen gece de çarpayıda uzanıb gözlerini tavana zilleyerek bu haqda fikirleşirdi ve yeqin ki, yuxu onu fikir deryalarında üzdüyü vaxt qefilden yaxalamasaydı, sehere qeder de fikirleşerdi. Güler haqqında fikirleşmek ne qeder de xoş idi?!
Harun uzun müddet erzinde tez-tez öz-özüne verdiyi ve cavablandıra bilmediyi sualın cavabını indi tapdı: o, Güleri sevir!..

Stulda oturub yazı stoluna dirseklendi. Siqaret yandırıb yavaşdan danışmağa başladı:
- Dünen biz lap uşaq kimi hereket eledik. Axmaqlıq eledik. Yox, uşaqlığı Güler eledi, çıxıb getdi. Axmaqlığı ise men eledim, onu saxlamadım. Eybi yox, bu gün sehvimi düzelderem. Bu gün gedib onunla danışaram. Menden ne üçün ayrıldığının sebebini öyrenerem. Belke özüm de bilmeden onun xetrine deymişem?! Lap lazım olsa, üzr de isteyerem. Eyib deyil ki... Barışarıq. Yene de her şey evvelki kimi olar...

Bilseniz Harun nece rahatlandı. Artıq bedeninde bayaqkı ezginliyi de hiss elemirdi, sümükleri de sızıldamırdı, başı da ağrımırdı. O, özünü emelli-başlı gümrah hiss etdi.
Harun telesmeden seher yemeyini yedi ve işe getmeye hazırlaşdı...



Harun qezetlerden birinde edebiyyat şöbesinin müdürü idi. Burada telebe yoldaşı olmuş Ferruxla işleyirdi. Ele esline qalsa, Ferruxun burda işlemesinin sebebkarı Harun idi. Araları yaxşı idi. Semimi dost olmasalar da yaxın yoldaş idiler.
Harun redaksiyaya çatıb öz şöbelerine girdi. Ferrux artıq gelmişdi ve stolunun dalında oturub nese yazırdı.
Salamlaşdılar.
Harun da öz stolunun dalına keçib oturdu. Bir müddet stolun üstünde hökm süren seliqesizliye, qarmaqarışıqlığa baxdı.

- Harun, ne fikirleşirsen?
- Heç, fikirleşirem ki, bunlarla ne edim,- o, stolun üstünde qalaqlanmış kağızlara işare etdi.- her gün o qeder şeir, hekaye gelir ki...

<< 1 [2] 3 4 5 >>