“Gedenler qayıtsa”
Kiçik roman

Sevginin terifi yoxdur. Hele heç kim onu xarakterize etmeyib ve etmek isteyenler olubsa da seyleri ebes gedib. Çünki sevginin ne olduğunu, nece bir hiss olduğunu sözle aydınlatmaq olmaz. Sevgi terife gelmeyen, vesfe sığışmayan hissdir. Onu ancaq hiss etmek, yaşamaq olar ve mence seven her bir kes menim sözlerimi tesdiq ede biler.
Müellif.

- Gedirem!
- Uğurlar.
- Üzülmürsen?
- Yox.
- Ne üçün?
- Gedenler az olmayıb, sen de onlardan biri.
- Amma men seve-seve gedeceyem.
- Sevsen getmezsen!
- Yaman soyuq danışırsan.
- Gedeceyini deyirsen, neylemeliyem? Yalvarmalıyam?
- Yalvaqmaq vacib deyil. Amma bir az şirin danışsaydın, reftarını bir az deyişseydin, belke de getmezdim. Çox kobudsan.
- Demek, deqiq gedirsen...
- ... he...
- Elvida!
- ....

Güler duruxdu. O da “elvida” demek istedi, amma söz dilinde düyünlendi, deye bilmedi.
Bir neçe saniye sonra daş döşemeye deyen ince qadın ayaqqabısından qopan ve getdikce uzaqlaşan taqqıltı eşidildi.
Harun öz-özlüyünde fikirleşdi:”getdi!”.
Siqaret yandırdı.
Ayrıldılar. Nece ki, sessiz-semirsiz görüşmüşdüler, elece de sessiz-semirsiz ayrıldılar. Ayrılacaqlarını heç fikirleşmezdiler de... Ancaq ne etmek olar, taleyin oyunudur, feleyin çarxıdır, hara istese fırladır.
Harun ayağa durdu. Xefifce esen mehin temasından tesirlenib budaqdan qopmuş ve Harunun dizi üstüne düşüb qalmış sarı-qızılı payız yarpağı yere düşdü...
Barmaqlarının arasında yanıb qurtarmaqda olan ve bir neçe saniye sonra tamamile söneceyini bilib ölüşkünlükle közeren siqaretden bir qullab da vurub ciyerlerine çekdi ve siqaretin kötüyünü yaxınlıqdakı zibil qutusuna atdı.
Bir az gedenden sonra dayandı, çevrilib onların sevgisinin ilk şahidi olan parka, hemişe oturduqları skamyaya, skamyanın üstünde qol-qanad açıb sanki onu himaye etmek isteyen söyüd ağacına, yere döşenmiş daş plitelere baxdı.

Kim bilir, belke de bunları axırıncı defe görürdü!?
Yaxınlıqdakı dayanacağa gedirdi. Amma Gülerin hemin dayanacaqda

[1] 2 3 ... 5 >>