dayandığını uzaqdan görüb dayandı. Güler de onu gördü ve her ikisi eyni vaxtda her gün dayanacaqlarda gördükleri yüzlerle adamdan birini görürmüş kimi etinasızlıqla üzlerini çevirdiler.
Harun birden-bire özünün bu qeder soyuqqanlı olduğuna teeccüblendi ve bir de ona teeccüblendi ki, Güler de aralarında heç ne olmamış kimi nezerlerini etinasızlıqla ondan yayındırdı. Güler üzden çox sakit görünürdü, göresen daxilinde de bele idi? Yoxsa onun qelbi bir neçe deqiqe evvel “elvida” deye bilmediyi sevgilisinin hesretile alışıb-yanır, belke bu ayrılıq onun qelbini didib-parçalayır, belke o, qaçıb Harunun boynna sarılmaq, “meni heç vaxt buraxma!” demek isteyir?..
Bu ayrılıqda her ikisinin günahı var. Güler belke de Harunun ona qarşı bir az diqqetsizlik göstermesinden inciyib, şıltaqlıq edib? Şıltaqlıq qızların adetidir.
Bes Harun? Göresen Harun Güleri sevirdi, ya sevmirdi? Yeqin ki, sevirdi. Bes bele idise onda Harun ne üçün Gülerin getmeyine mane olmadı? Beyem Harun Güleri saxlaya bilmezdi, onu qucaqlayıb, Gülerin zerif bedenini öz güclü qolları ile öz bedenine sıxa bilmezdi, “getme, tek ümüdüm, tek penahım, tek istediyim sensen, sensiz yaşaya bilmerem” deye bilmezdi? Elbetteki deye bilerdi, Gülerin getmeyine mane ola bilerdi. Amma olmadı. Belke o, “gedenin dalınca getmezler”, “gedeni saxlamaq olmaz” kimi ara mesellerinin altında gizlenen çürük felsefeye aldanmışdı, ya da ki, Gülerin dalınca getmeyi sadece öz kişilik şenine sığışdırmamışdı!? Sebebini özü de bilmirdi. Amma sonralar özü de tesdiq edecekdi ki, o vaxt çox böyük yekebaşlıq edib.
Harun qeti addımlarla Gülerin dayanıb avtobus gözlediyi dayanacaqdan eks istiqamete getmeye başladı.

Harun bloka girib pillekenleri çıxdı, lifte minmekden xoşu gelmirdi. Gelib menzillerinin qapısında dayandı. Qapının zengini basdı... Bir de basdı... sonra yadına düşdü ki, evin açarlarından biri de onun cibindedir. Açarı cibinden çıxarıb kilide yaxınlaşdıranda qapı açıldı. Qapını açan anası idi.

- Bildim ele sensen. Zengi de

<< 1 [2] 3 4 5 >>