tamam olmuşdu ve anasının, qardaşının, ümumen bütün tanışlarının tebirince desek, evlenmek vaxtı keçirdi. Anası imkan düşdükce söhbeti tezeleyir ve cani-dilden sey gösterirdi ki, belke Harunu “qeyrete getire” bildi. Indi de eline düşmüş imkanı fövte vermek niyyetinde olmayan ana dillendi:

- Haçanacan seninçün çayı men süzeceyem?
- Bundan sonra çayı özüm süzerem.
- Bes yemek?
- Hara daş atırsan ya kafe qabağına düşür, ya da restoran. Gedib birinde yeyerem.
- Evinde öz çaysüzenin, yemekbişirenin olsa daha yaxşı olmaz?
- Tezdi hele.
- Neyi tezdi? Iyirmi doqquz yaşın var.
- Hazır deyilem.
- Daha ne lazımdır ki? Evin var, işin var. Aileni bütünlükle temin ede bilersen.

Harun söhbetin saqqız kimi uzanmağından yoruldu.

- Sene ne lazımdır?
- Mene toy lazımdır! Men evimde toy görmek isteyirem!
- Eflatununkunu görmedin?
- Birini de isteyirem.
- Onda gel seni ere verek. Zurna-balabanla toy da çaldırarıq, arzuna çatarsan.
- Axmaqlama.

Feride oğluna söz tesir elemediyini, söhbetin intehasızlığını ve neticesizliyini görüb ağ bayrağını qaldırmağa mecbur oldu ve durub metbexe getdi. Harun anasının gede-gede yavaşdan
–“bilmirem senin axırın nece olacaq”- dediyini eşitdi.
Soyumuş çayını içdi. Televizora baxmağa da hevesi qalmamışdı. Durub öz otağına getdi. Üzüqoylu çarpayıya uzandı. Bir neçe saat veziyyetini deyişmeden, qaranlıqda uzanıb qaldı. Güleri fikirleşdi. Görüşüb tanış olduqları günden bu yana baş veren her şey gözlerinin qabağında canlandı. Esline qalsa, onların mehebbetleri ele de uzun tarixe malik deyildi. Cemi üç ay idi ki, tanış olmuşdular...
Çox fikirleşdi, çox götür-qoy etdi, gah özünü günahkar çıxartdı, gah Güleri. Axırda bele bir qenaete geldi ki, her ikisi günahkardır.
Durub işığı yandırdı. Saata baxdı, on ikini keçmişdi. Yazı masasının dalında oturdu. Harunun bir az şairaneliyi de var idi ve aradabir “cızmaqaralayırdı”. Amma yazdığından ve yazdıqlarından heç kimin xeberi yox idi. Indi Harun özlüyünde yazmağa böyük ehtiyac duydu ve

<< 1 2 3 [4] 5 >>