suala cavab vermeli idi. :-“Tural sen ne danışırsan?Biz...Biz sadece dostuq.Bunda dostluq ola bilmez. Tural:-“Bax.Gördün?Bilirdim bele olacaq.Sevgi ola bilmez? Niye olmur.Bax, gördüyün kimi olur.Yatıram sen, dururam sen, işde sen, evde sen, sen, sen, sen...Üreyim, he? Bilirem.Sağlam, idmançı Oğuz, özü de türk seni seve-seve, menim kimi xesteyemi aşiq olacaqsanmı? Tehmine:-“Orda dayan.Menim Oğuzdan zehlem gedir.Xesteliyinin aidiyyatı yoxdur. Seni sadece dost kimi sevirem. Tural:-“Besdi, sen Allah. Dost!” Saat gece 12.Tehminenin dediyi sözler Turalın qulaqlarında tekrarlanırdı.Tural siqareti-siqarete calayır, gözlerini qızın otağından çekmirdi.Celd hereketle bir az aralıda öz evlerine qayıtdı.Otağına girib, nese axtarmağa başladı. Seheri gün.Sevda xalanın nalesi göyü inledirdi.Turalın bacısı : “Qardaşım!” deye ağlayırdı.Qız özünü yetirdi.Evin ortasında üzü örtülmüş cesedi görende bir anlıq yerinde dondu.Göz yaşları sel kimi axdı.Turalın otağına keçdi.Bilenginden axan qan,yatağını al qana boyamışdı.Yatağın yanındalı stulda mektub, mektubun üstünde Tehmineye yazısı vardı.Yazılmışdı: - Tehi, sen menim en yaxın dostum oldun.Meni hamıdan daha yaxşı anladın.Amma, özüm de bilmeden seni sevdim.Temiz mehebbetle sevdim.Seni gözümün qarşısında görüb, bir daha,bir daha mehv olurdum. Amma, “yox ”cavabından sonra birdefelik öldüm.Üreyim sensizliye dayana bilmezdi daha.Ne olar, Tehi, meni heç vaxt unutma!Heç vaxt!

<< 1 [2]