Bir gün düz sehra kimi sonsuz bir yolda Dost ve Sevgi irelileyirdiler. Hara getdiklerini bilmirler, lakin bir-birileri ile mübahise edirdiler. Sevgi üreyinden gelen her sözü Dost-a deyirdi. Çox danışdı axırda dostun qelbine toxundu. Sonuncu sözü ise bele oldu.

Sevgi: Men iki insanın bir-birilerine yaxın olmağa kömek edirem.

Dost: Ele vaxt olur ki, men de sen elediklerini edirem.

Sevgi: İki insan arasında eger bir sevgi varsa, o zaman sen neye gereksen?

Dost: Sen şerait yaratdığın göz yaşlarını silmek üçün.

Sevgi: Başa düşmedim nece yeni?

Dost: Sen yaxşı eliyirsen iki insan arasında sevgi hekayesin yaradırsan, amma senin arada yaratdığın sevgi hekayesi arada ele qeddar olur ki, yeni iki insan mecbur qalıb bir-birilerinden ayrıldıqları zaman göz yaşı tökürler, men de o zamanda işe yarıyıram ki, sevgi bitse de onlar yene dost qala bilerler...

Bu söhbetden Sevgi kederlenir ve ikisi mehribancasına yola davam edirler....