Menim adım Yuliyadır. 2 iyun menim 17 yaşım tamam olacaq. Artıq 3 ildir ki, men xerçeng xesteliyine tutulmuşam. Bu gündelik menim en ağır günlerimin sirdaşına çevrilib – bütün üreyimde olanları, heç kime deye bilmediyimi bura yazıram...

Bezen ağlıyıram, hetta lap çox ağlıyıram. Ağrılarım baş qaldıranda döze bilmirem, xeyal bele qurmaq, neyise arzulamaq bele elimden gelmir, qışqırıram. Özüme yazığım gelir.. Bezen artıq qüvvelerim tükenende Allahnan söhbet eliyirem. Yalnız ona ne hiss etdiyimi başa sala bilirem. Axı neye göre mes men?!

Cemi 2 saat yuxu, 120 deqiqe, amma mene çox kömeyi olur, heç olmasa ağrı duyumuram... Allahım, bu deyerli 2 saat üçün teşekkürler!

İnternet – menim dünyamdır. Bu menim elaqede ola bildiyim yegane bir dünyadır. Xestexanaları hesaba almasaq.. Heç halım yoxdur, içimden qışqırmaq gelir, amma gücüm yoxdur... Bu gün yeni de tibb bacısı iyneni sehv yere yeritdi, damarımı partdatdı. HEYVAN! Artıq yata bilmirem, ağrıdan gözlerimi yuma bilmirem...Bele momentlerde hamamda öyüye-öyüye qalıram, nefesim çıxmır. İnternetde (censored) bloqlarında fikirlerimi bildirirem.

Onların da yaşamaq istemediklerini görürem. Artıq keçmiş net dostlarımla elaqelerimi kesmişem. Onlarla bezen salamlaşmaq istiyirem, amma sonrası gözümün önüne geldikce... “Necesen?”sualına ne cavab verecem? “Sağ ol, her şey eladı, men xerçeng xesteliyine düçar oldum...
Heç kim mene kömek eliye bilmir. Ömrümün son günlerini yaşayıram, amma heyatı dehşet sevirem,
bütövlükde her şey Ok-di”

Artıq mamayla da danışmıram. O, bilir ki, men qorxuram, heyatımla vidalaşmaq istemirem...O da qorxur, amma bildirmir. Bu gün köhne sinif rehberim gelmişdi bize. Gelmeseydi daha yaxşı olardı. O, sinif yoldaşlarım haqqında danışdı. Neye göre onlar partylere gede bilirler, velosiped süre bilirler, en önmlisi ise yaşaya bilirler?! Neye göre men bunların hamısından mehrumam?! Amma artıq gücüm qalmayıb, Allahım, azad ele meni bu ezablardan, YAŞAMAQ İSTEMİREM!
Menim uşaqlığım çox yaxşı

[1] 2 >>