Heç bezdinmi heyatdan?
Her kesden, her şeyden uzaqlara qaçmaq istediyin anlar oldumu?
Yoruldunmu heç?|
Üzerindeki mesuliyyetden, derslerden, işden, yalan gülüşlerden, bir-birinin ardınca gelen problemlerden?
Heç tenha hiss etdinmi özünü? Dostlarının ehatesinde olarken bele... Onların danışıqları, söhbetleri maraqsız ve menasız geldimi sene?
Bir sehifeni saatlarca oxumağa çalışdığın oldumu bes? Gözün kitabda iken düşüncelerin seni uzaqlara apardımı?
Sonra bu düşüncelerden de qaçıb, heç kim ve heç ne barede düşünmemek istedinmi?
Hezin bir musiqini dinlerken hönkürtü ile ağladınmı heç?
Bir mahnının ve ya şeir parçasının sözlerinde özünü tapdığın oldumu? |
Geceler balıncını göz yaşlarınla islatdınmı?
Yalan gülüşün ne qeder çetin olduğunu bildinmi heç?
Içindeki acını gizlederek etrafdakıların, hetta dostlarının bele “necesen?” sualına “yaxşı, her şey eladır” deyib yalandan güldünmü?
Güclü olmaqdan, güclü görünmekden yoruldunmu heç?
Içindeki acını her kesle paylaşıb, gözyaşlarını gizletmeden axıtmaq, eslinde neler yaşadığını, ne qeder qırıqqelbli biri olduğunu söylemek istediyin anlar oldumu bes?
“Olmaz, bu da keçib geder” deyib daha bir yalanla aldatdınmı özünü? Bir gün bu yalanına da inanmadığında heyatdan bezdinmi?
Içinde keçib getmek bilmeyen o acı ile bitib tükendinmi heç?
Yegane çıxış yolu ölümdür dediyin nece, oldumu? “Yox, bu böyük bir günahdır” deyib, “ heyat gözeldir” deye yaşamağa davam etdinmi
Amma... Bir gün heyatın heç bir gözelliyini duymadığını, her şeye hevesinin öldüyünü, senin üçün her şeyin maraqsız ve menasız olduğunun ferqine vardınmı?
Üzerinde yorğunluq hiss etdinmi? Günah olduğunu bele unudub yeniden intiharı düşündünmü? Buna cehd etdinmi?
Siz bunları yaşadınızmı? Men bunları herg ün yaşayıram...