Yanmağa ellerimden başlayıram

Yanmağa ellerimden başlayıram. Sene toxuna bilmediyim yerlerimden.
Yanımda olsan, darıxdım senin üçün deye bilecek qeder baxa bilmedim sene.
Hanı insan çox darıxında, bir sqeder tek ve menasız qalır,
sanki bu böyük kainatda,
bu qeder ses-küye baxmayaraq üstelik, tekem..
Halbuki men, ömrümün geri qalanında eşide bileceyim tek ses,
senin sesin olsun isteyirem. Men seni göre bildiyim zamanlarda
içime çekdiyim o derin nefesde boğulmaq isteyirem.
Yanmağa ellerimden başlayıram. Hara qoysam oraya yaraşmayacaqlar çünki.
Harada saxlasam, sanki emanetmiş kimi dayanacaq.
Bilirsenmi seni ellerim olmadan da seve bilerem men.
Beli, ede bilerem bunu. Amma toxuna bilseydim, bilirem buzlarım eriyecek,
bilirem, bir daha buraxmağa cesaret ede bilmeyecek qeder qorxaq qalacağam.
Amma olsun bele, yaxşı. Aferin ellerime.
Aferin ellerime ki, bu qeder zaman yazdıqlarım aydın olmaz olsun deye çırpınıb dayandılar.

İndiyse meni sene izah ede bilmek üçün çırpınırlar.
Tam bir il olub ki, seni möcüzem olaraq qebul etdim.
İndi esl mesele seni de buna inandıra bilmekdedir.
Çünki ehtimallar üzerine qurulmuş heyatımın en gözel möcüzesisen sen menim.
Esla imtina etme.
Sene yazmaq heqiqeten çetindir, bilirsenmi?

Beynimdeki bütün hüceyreler seninle meşğulken,
başqa bir şey düşüne bilmemeye o qeder çox öyreşdim ki,
o qeder çox öyreşdim ki...
Bax yene eyni şey oldu.
Men seni ellerim olmadan da seve bilerem...