mahiyyetce bir insan dayanır- qiyamçı insan. Neyise deyişmek, klişelerden qurtulmaq isteyen, artıq evvelki qaydalarla yaşamaq istemeyen insan.
“Parisde son tanqo” mehz bu insan haqdadır.
Bezileri filmi burjuaziyaya qarşı yönelmiş hesab edir.Amma film belli tebeqenin, belli deyerlerin hedefe almaq çerçivelerinden kenara çıxır, o, qlobal, ekzistensial bir şeyden danışır: ferdin dünyanın mahiyyetine, Tanrıya qarşı qiyamından, insan varoluşunun menasızlığından.
Polun ona xeyanet eden, yalan danışan ve sonra hansısa sebebden özünü öldüren arvadını maskalanmış sociumun metaforası kimi de terif etmek olar.
Maskalanmış socium 45 yaşlı Polu qiyamçıya çevirilir, o, cemiyyetle temasda olmaq istemir, menzilinin qapısının arxasındakı her şey onun üçün zir-zibil, tullantıdır.
Dünya, keçmiş ve gelecek onu maraqlandırmır, o sevişdiyi qadının adını, kim olduğunu, hardan geldiyini de bilmek istemir. Aile, din onun üçün riyakarlığın menbeyidir.
Qısası, ehkamlara maksimalist davranan Pol makiyajsız, natural heyat isteyir.
Amma genc Janna radikal deyişikliye hazır deyil.
“Parisde son tanqo”nu ölmez eden tekce bu deyil. Hem de Marlon Brandonun dahiyane oyunudur.
Brando obrazın tenahlığını, evvelceden meğlubiyyete mehkum olduğunu derk eden insanın faciesini, elacsızlığını fiziki ağrı seviyyesinde, üzünün her ezasında gösterir.
Bolluca improvizeler eden aktyorun ifasını tamaşaçı onun gerçek yaşamı kimi qavrayır.
Brandoya filmin ne haqda olması sualı ünvanlananda o “heyat ve ezab haqda” cavabını vermişdi.
Filmde iki kadr xüsusen yaddaqalan oldu. Döşemede uzanmış Polun hereketsiz, büzüşmüş veziyyeti ile küçedeki hereketliliyi kamera növbeli gösterir.
Bertoluççi Polun daxili veziyyeti ile maddi dünyası arasında müxalifliyin uğurlu tesvirini verir.
Digeri ise restoranda tanqo yarışmaçılarına Pol ve Jannanın da qoşulması sehnesidir.Onların reqsi tanqonun qaydalarına tamamile ziddir. Ve onlar öz tanqolarını oynayırlar: Pol Jannanı beline
Bu kinonun adin ewitmiwdim. Ama seyr etmemiwdim.
»Oxu zalına keç