Güzgü qadın eşyasıdır, hemişe üstünde gezdirer güzgüsünü. Yolda, avtobusda, dersde çıxardıb tez-tez baxar. En yoxsul qadının bele kasıb otağında bir hüznlü güzgü olar, en ucuzundan da olsa bir pomadası, kasıb bir teatrın şöhretsiz oyunçusu kimi, qrimsiz çıxmaz sehneye bütün uğursuzluqlara reğmen. Zaten qadın aktrisa kimidir, o heyatı yaşamır, oynayır. Qrimlenir, alqışlanmaq, teriflenmek isteyir, çiçekleri sevir, özünü gözel bilir, qırışlardan qorxur, yaşlanmaqdan qorxur, aktrisa kimi, yaşlanıb unudulmaqdan qorxur, qorxur, qorxur. Qadın heqiqetden qaçıb gözelliye can atır, gözelliye tapınır. Qadının tanrısıdı gözellik, ona iman getirir, ona ibadet edir.

Güzgüye baxar. Ağlayandan sonra, döyülenden sonra her qadın mütleq gedib güzgüye baxar. Kişisinin gözleri qadının “güzgü”südür, her defe o “güzgü”nün qarşısın keçib “neceyem?” deye soruşar ve nağılda olduğu kimi o güzgüden “sen bu dünyanın en gözel qadınısan, senden gözeli yoxdur” sözlerini eşitmek ister. Kişisini itirmiş qadın güzgüsü sınmış kimidir. Güzgünün sınmağı bedbextlik elametidir. Görmek yox, daha çox görünmek isteyir qadın. Yolunun üstüne çıxan her güzgüye bir defe boylanıb, bir defe saçlarını qulağının arxasına aparıb, her defe özüne baxmaq isteyir qadın özgelerin gözleriyle. Bir qadın... xerçengden yatırdı. Her axşam eri palatasına baş çekmezden evvel güzgüsünü çıxardıb, arıqlamış elleri ile saçlarını düzeldib, sonra solmuş üzünü tibb bacısına çevirib: “Nece görsenirem?” deyerdi. Deyirler guya qadın ölmemişden qabaq gözelleşir. Tanrısına qovuşur belke, kim bilir.

Ne olduğu kimi görüner, ne de göründüyü kimi olar. O istediyi kimi görünmek üçün uğraşıb durar. Onun üçün nece olmaq olmaq yox, nece görünmek vacibdir. Dikdabanlar, müxtelif saç, dırnaq, dodaq boyaları, etirler, hele daha neler, hamısı, hamısı onun icadıdır. Nigarandır qadın... Ümumiyyetle qadının böyük problemi var heqiqetle, sevmediyi heqiqeti qadın qebul ede bilmir sadece. Mesele budur. Qadın heqiqeti gizledecek pudrası ile, qadın

[1] 2 3 >>