üzmediyin ne? Qabarmış ellerine öteri baxıb, sanki heysflenmeye haqqın yoxmuş kimi baxıb da amma heyfslendiyin ne? Yay-qış bu daxmanda sabahı da, düneni de bu gün kimi heç bir temenna ummadan yaşayıb, bir gün sen de ölüb gedeceksen, amma birce defe de olsun xoş söz eşitmeden, bir nevaziş görmeden, bir “çox sağ ol” eşitmeden. Qısası “bir gün görmeden”. Bu dünyada yaşamağın menasını sorğulamaq, en çox ele senin haqqındı halbuki, bir uçuq daxmanın qadınının haqqıdı, işi-gücü bitmez bir kend gelininin, bir güzgüsü, bir darağı olan qadının haqqıdı. Sen her gün eyni saatda durub heyetini süpürende, evini-eşiyini yığışdıranda, her gün bu menasız işleri eyni ardıcılıqla görende, ilk ağla gelen sual bu olur, bu heyatın menası ne?

Qadınları aktrisaya benzedirem. Onlar heyatı yaşamır, oynayır. İstediyi vaxt ağlaya bilir, qrimlenir, alqışlanmaq, teriflenmek isteyir, çiçekleri sevir, özünü gözel bilir, qırışlardan qorxur, yaşlanmaqdan qorxur, aktrisa kimi, yaşlanıb unudulmaqdan qorxur, qorxur, qorxur. En ağır derdine ağlayandan sonra gedib güzgüde şişen gözlerine, dağılmış saçlarına baxır. Bütün qadınlar aktyordur, sadece bezileri alqışlarla terk edir sehneni, bezileri alqışsız, kend gelini kimi.

Zahir Ezemetin bir şerini hemişe xatırlayıram:

qadın ere geder –

yoluna güzgü tutarlar

qadın öler –

nefesine güzgü tutarlar…

herden tenha kişileri güzgüyle ovudarlar

güzgü sınsa qadını unudarlar…

güzgü qadının neyidi… neyidi… neyidi?
(T.M)

<< 1 2 [3]