— Atam geldi. Uraa!!!
— Gel görüm, qucağıma. Ay seni decel, günü
günden böyüyürsen. Bele getse, seni qucağıma ala
bilmeyecem.
— Beli, men böyük kişiyem artıq.Bu gün de beş
dene beş aldım.
— Ne gözel. Aferin sene. Hemişe bele davam ele.
Söz verirsen?
— Başüste, amma sen de velosiped alacağına söz
ver.
— Söz, alacam. Qoy gedim ellerimi yuyum. Gelerem
söhbet ederik.
— Anam süfreni açıb.
— Get, men de gelirem.
— He de görüm günün nece keçdi?
— Ata bilirsen bu gün Vasifle dalaşdıq. Birinci o
başladı. Meni iteledi. Men de yıxıldım, sonra durub
onu vurdum.
— Yaxşı elemisen. Qoyma seni vursunlar. Heç vaxt.
— Yaxşı elemişem? Amma müellime dedi ki,
düzgün hereket elememişik. Dedi ki, «Allah
insanlara şüur verib, dil verib. Aranızda ne varsa,
danışaraq hell edin. Dalaşaraq neyise hell etmek
insan olmayan varlıqlara aiddir.» Düz deyir ata?
— Hhhee… Düz deyir.
Ata nedense qızardı. Simasında az önce yaranan
hirs, eseb bir anda yox oldu.
— Ata bu gün biz inşa yazdıq.
— Hee. Ne inşası?
— ” Böyüyende kim olmaq isteyirsiniz?
— Sen ne yazdın?
— Yazdım ki, atam kimi hekim olacam.
— Aferin sene.
— Sonra yazdım ki, çoxlu xestelerim olacaq ve men
de onları atam kimi sağaldacam. Kasıblardan pul
almayacam. Onları pulsuz sağaldacam. Ehtiyacı
olanlara pulsuz dermanlar verecem. Çünki menim
atam bele edir.
Atanın iştahı nedense kesildi. Çetinlikle nefes
alırdı. Niyese artıq oğlunun söhbetine qulaq
asmaq istemirdi.
— Müellim inşanı oxudu ve menden senin adını
soruşdu. Men de dedim. Sonra dedi ki,:” Atana
denen halal olsun. Dünya da bele insanlar azdır.
Esl vezifesini unutmayıb.”
Oğlu süfreden durub atasını berk- berk qucaqladı
ve ” Men de böyüyende senin kimi olacam.” dedi.
Ata oğlunu qucaqlayıb, başının sığalladı. Zorla
gülümsedi. Sonra yemeyini bitirmeden durub ağır
addımlarla kabinetine getdi. Stulunda eyleşib
derinden nefes almağa çalışırdı. Üreyi sıxılırdı.
Gözü masanın üzerinde olan övladının şekline
sataşdı ve beyninde «Men de böyüyende

[1] 2 3 >>