Bize qeribe bir hallar olur. Ele bir hal ki, her kes elleri-qolları bağlanmış kimi, kimse bir şey etmir, ede bilmir. Ayaqlar qandallara vurulmuş kimi bir addım da irelileye bilmir. Mıx kimi yere çaxılmış kimi.
Yaşayırıq, nece yaşayırıq, ferqinde deyilik. Heç bir şeyden memnun olmuruq, heç bir şeyden memnun olana da rast gele bilmirik. Her kes şikayetçi, her kes üsyankar… Memnun ola bilmezken, kimseni de memnun ede bilmirik. Hemişe bir ziddiyyet, bir müemma…
Kimi danışdırsansa bir memnuniyyetsizlik var ifadelerinde. Heç bir şey ve kimse bizi razı ede bilmir, bizi rahatlaşdıra bilmir, başımızdakı onlarla, minlerle sualla boğuşub dayanırıq.
Ailemizden, uşaqlarımızdan, yoldaşlarımızdan, dostlarımızdan memnun deyilik.
Heyatımızdan, oxuduğumuz mekteblerden, çalışdığımız işden, komandirimizden, müdirimizden, en ehemiyyetlisi de özümüzden bele memnun deyilik.
Belke pessimist bir tablo çekirem, naxoş bir menzere meydana getirirem; amma ne edim, gerçek budur!..
Qabığımıza sığa bilmirik, her şeyin daha da çoxunu isteyirik. Her şeye şübhe, qayğı ve narahatlıqla yaxınlaşırıq. Ne, ne üçün ve necelerle bir-birimizi sorğulama ve hezm etme, özümüzü qebul etdirme seyindeyik. Neticede hem özümüzü, hem qarşımızdakını narahat ve bedbext edirik. Neticede, stress, xerçengler, depressiya, esrarengiz ölümler, xroniki xestelikler, qezalar…
Çekim, boyum, qaşım, gözüm, işim, yoldaşım, gücüm, mövqem, kimi bir çox behaneyle daimi özümüze problemler çıxarırıq.
Yaxşı, bunları ederken rahatlayırıqmı?
Eksine daha narahat oluruq. Hem sinir emsallarımızı yükseldir, hem sağlamlığımızdan, hem ictimai elaqelerimizden oluruq.
Bütün bu olan bitenlere bir de inanc eskikliyi elave olunarken, her şey bir-birine girmiş olur.
Artıq bütün bu olan bitenlere bir son vermek lazımdır. Kim olduğumuzu, ne üçün bu dünyaya geldiyimizi, vezifemizin neler olduğunun ferqine varmalıyıq. Hakimi Mütleq bize ağıl, feraset deyilen böyük bacarıqlar bexş etmişdir. Bunun şüurunda olaraq, neler etmek lazım olduğunu

[1] 2 >>