Ona toxuna bilmirem. Üreyim isteyende
qucaqlaya bilmirem. Düşündüklerimi söyleye
bilmirem. Zeng elemeye bele çekinirem.
Utanıram. Qoxusunu da unutdum. Yanında ola
bilmirem. Ellerini tuta bilmirem, amma onu
sevirem. Sebebi yoxdur. Sebebi olsaydı menası
olmazdı. Onu sadece sevirem. Bezen ağrı verir,
amma sevmekden vaz keçmek istemirem. Onu
sadece çox sevirem..
Hesretin ne olduğunu astaca qapını döydüyünde
hiss edirem..Telefonun harda olduğunun
ehemiyyeti olmaz. Qulaqlarım karmış kimi gelen
başqa zengleri duymaram.Belke de sevilmekden
çox başa düşünulmeyi isteyirem. Belke de ele
sadece sonsuzadek ancaq sevilmeyi. Belke de
tekce onu...
Hesret budur
deyesen. Onun bir mesajını gözlemekdir hesret.
Deyirler a “O bir defe yazar, sen min defe
oxuyarsan”. Sonra bir mahnı çalar hıçqırtıların
içinde gizlener. “Darıxmışam” deyiremse bil
deye deyil. Gel deyedir...