Bezen özünden xebersiz seversen
Qarşılığı olmadan seversen...
Ümidle gözleyerek seversen,Qarşılıqsız sevginin ağrısı
her gün damla-damla dolar üreyine...
Günler keçdikce o senin üreyinin en derinliyinde mesken salar.
Çünki ağrını daha derinden hiss edirsen...Bezen düşünürsen layiq deyil
sevgime unutmalıyam...
Bezen etrafdakılar senin süni gülüşünü görerken seni bu sevginı
unutmağını isterler.
Onların sözleri sanki bütün heqiqetleri sene sübut edir.
En esası senin bildiyin lakin qebul ede
bilmediyin heqiqetleri qılınc kimi yaranın
üstünden keçirerler.
O heqiqetler ki, qarşılıqsız sevgini senin ağlında,üreyinde,düşüncende,
ümidinde, xeyalında,arzunda eks etdirir...
Sonra sen de anlayırsan ki bu sevgini unutmalısan.
Sene,sevgine layiq olmayan birini qelbinden,üreyinden,ağlından
silmelisen...
Günler keçse de üreyindeki ne sevgi ne ağrı azalmayır, düşüncendeki onun
varlığı itmir...
Etrafdakıların erköyün gülüşleri ile " Sen hele unutmadın?" sualları
gözünün önünde onu canlandırır..
Ağlın daha sert şekilde söyleyir "Unutmalısan".
Sanki üreyinde artıq anlayır ki ,unutmalıdır...
Amma...
Gelin tesvir edek ki,üreyimiz pillekenlerden ibaretdir.
En yuxarı pillekenden başlayaraq üreyin en derinliyine pille -pille enek.
En yuxarı pille -"Unutdum artıq, menim sevgime layiqli deyildi" söyleyir
Bir pille aşağı enek -"Artıq düşünmüremki ..." söyleyir
Bir pille aşağı enek
-"Unudacağam,bacaracağam, unudacağam" söyleyir...
Bir pille de aşağı enek -"Unutmalıyam? Niye? Meni sevmir
deye?"söyleyir...
Bir pille de aşağı enek -"Hele de ümidle gözleyirem" söyleyir
Son pilleye üreyin en derinliyine enek
-"Men hele de onu sevirem..." söyleyir
Bezen biz unutdum desek de üreyimizin en derinliyinde bunu
qebul ede bilmirik...
Üreyimizin derinliyinde bir ümid yaşayır...
O ümid hamıdan gizlenir... Hetta özümüzden bele gizlenmeyi bacarır ...
Belke de o gizlenmir sadece biz axtarmayırıq...
Oyundaki kimi o gizlenir biz ise axtarmaq evezine gözümüzü yumub
gözleyir