Bir kişi günah etdiyine göre melekler onu cezalandırırlar. Cezası da ölümsüzlük olur. Kişi ölmür. Hemişe cavan qalır. Bu ilk baxışdan ela görüne biler. Hemişe cavansan. Amma tesevvür edin ki, kişinin sevgilisi olur. Sonra sevgilisinin qocalmağını görür. Gözünün qarşısında uşaqları ölür. Neveleri qocalır. Sonra onlar da ölür. Kişi nevesinin nevesine aşiq olur. Evlenir. Sonra o da qocalır. Bunu görende başqa şehere qaçır. Orada da aile qurur. Dostlar tapır. Amma hamısı bir gün mehv olub gedir. Onda kişi dövletine, vetenine xidmet elemeye başlayır. Amma iller ötür, serhedler deyişir, yeni milletler emele gelir, yeni dövletler qurulur. 300 il erzinde kişinin 15 veteni olur. Günün birinde kişi özünü öldürmek isteyir. Amma öle bilmir. Başlayır özü kimi ölümsüzleri axtarmağa. 500 il, 1000 il keçir, heç kimi tapmır. Tek-tenha qalır. Bu iller erzinde o qeder bilik toplayır ki, artıq insanlarla da ünsiyyete gire bilmir. Çünki 50 illik heyat tecrübesi olan insanlar onun qarşısında 5 yaşlı uşağa benzeyirler. Kişi heyatın içini de çölünü de bilir. Bütün ölkeleri gezir. Denizlerin qurumasını görür. Bezi heyvanların neslinin kesilmesini şahidi olur. Çoxlu var-dövlete sahib olur. Heremxana açır. Servet sahibi olur. Artıq içinde heç kime qarşı sevgi olmur. Bütün günlerini eyş –işretle keçirir. Ölüm qorxusu olmadığından, hem de ölüm onun üçün gizli qalan yegane sirr olduğundan nökerlerine emr edir ki, onu edam etsinler. Onun el- ayagını doğrayıb, başını kesirler. Sonra bedenini yandırırlar. Amma seheri gün o yeniden yeni bir cildde peyda olur. Gah denizin sahilinde, gah mağarada, gah meşenin içinde, gah küçelerin arasında. Veziyyeti bele görüb başlayır ibadete. Her şeyi atıb günlerini mebedlerde keçirir. Amma her defe yeni dinler yaranır, yeni peyğemberler gelir. O da her defe yeni dinlere qoşulur ki, belke Allah onu bağışlayar. Amma ölüm gelmir. Onda kişi başlayır insanları öldürmeye, felaketler töretmeye, gemileri deşir, evler yandırır, ordular qurub dünyanı idare etmeye çalışır.

[1] 2 >>