Men istemirem ki, kimse özünü cinayetkar hesab etsin. Ve istemirem ki , vicdanınız sizi incitsin. Heyat onsuz da axır-evvel hamını vicdansız edir. Burda her kes azaddır. Biz getdiyimiz her yerde xeyanet ve yalanla üz-üze dururuq. İnsanlar çox azğınlaşıb. Üreklerde qeribe bir xestelik var. Ve bu xestelik günbegün artır. Evvelce hamı işıqlı geleceye, ümidli sabaha inanır. Hamı ele bilir bir gün gelecek ve o arzularına çatacaq. Her birimizin arzusunda o gözel şahzade var. İllerle bizi gözleyen gözel şahzade. Amma biz onunla her defe rastlaşanda daha bir isterika ve kaprizle üzleşirik. Her bir qız xeyallarında o qehremanı görür. Amma qarşısına çıxan kes özünden razı maymaqdan başqa bir şey olmur. Uşaq vaxtı ele bilirdik ki, en gözel ev bizim evdir. Amma bir gün qonşu bizi qonaq çağırdı ve ilk defe gözel evin ne olduğunu gördük. Biz ele bilirdik ki , filmlerdeki super qehremanlardan biriyik amma ilk küçe davasında ne qeder zeif olduğumuzu hiss etdik. Biz düşünürdük ki, en ağıllı bizik. Ama mektebe gedende elaçıları gördük, sonra lövhedeki misalları.
Bir gün ise biz vuruluruq ve ilk mehebbet bizi çox yuxarılara aparır. Amma onun da sonu xatirelerimizin xarabalıqlarında. Uşaqlıq arzularımızı hamımız unutduq. Amma bu yegane derd deyil. Dünya çox çirklenib. Mobil telefonlar ve notbuklar artır. Yeni maşınlar gelir. Biz inkişaf edirik. Ama artan tekce bunlar deyil. Her 6 deqiqede bir ev soyulur. Cinayetlerin sayı her gün artır. İntiharlar öz rekord seviyyeye catıb. Aileler dağılır. Bezi ölkelerde ümumiyyetle aile qurulmur. Kişiler kişilerle yatır, cavanlar bir gün bele narkotiksiz qala bilmirler. Körpeler artıq cizgi filmine yox, pornofilmlere baxır. Ya da ki, tesadüfen kiçik qız anasının yataq otağındakı yeni dostunun qeribe hereketlerini görür. Anası ise fikrini yayındırıb qızına otaqdan çıxmasını demek istemir. Çünki başı çox qarışıqdı. Bizim de başımız çox qarışıqdı. İndi filosoflar, yazıçılar yox, plastik emeliyyatdan çıxmış çılpaq sineler bize daha xoş gelir. Heç kes

[1] 2 >>