“Anam doğru deyirmiş ki, sen fahişe olacaqsan...“ [heyat hekayesi]
- "Bar heyatının öz qanunları var. Burda sehvler bağışlanılmır. Daha doğrusu, her defe o sehve göre cavab vermeli olursan. Tüpürüb çıxdığın qapıya tekrar-tekrar dönmeli olursan. Geri qayıdandan sonra da sene evvelki münasibet olmur. Geri qayıdanda ordakı qızlar bir ara meni ele salmağa başladılar. "Erinden küsüb atan evine qayıtdın" deyirdiler. Getdikce o heyata uyğunlaşırdım. Tehqire tehqirle cavab vermeyi, qarşındakından özüne hörmet gözlememeyi öyrenirdim.

Bşqa bir mesele de var idi ki, ona göre mene münasibet bir az ferqli idi. Yaşım az idi, o biriler kimi her gelen "müşteri ile çıxmağa" mecbur deyildim. Hem de "herterefli" deyilen bir şey var idi ki, men "onlardan" deyildim. Bu da "müşteri" ile her cür elaqeye girmeye deyilir. Men pula göre bele şeylere getmirdim. Ona göre de "dastoynı" qız hesab edilirdim.

"Herterefli"ler, xaricilerle "çıxanlar" yaxşı qazanırdı. Xaricilerden iyrenirdim. Her 6-cı günler bara gelib ölene qeder içirdiler sonra da sürüne-sürüne bir qız tapıb gedirdiler. Onlarla "çıxan" qızlar deyirdiler ki, üfunet iyi gelir. Hem de yol boyu qusa–qusa gedirdiler.

Qaldığım evden daha çox pul qazanmağımı teleb edirdiler. Geceni sehere qeder oyaq qalmağım, ses-küy, pis şerait bedenimi gücden salmışdı. Barın yiyesi meni çox isteyirdi. "Klient" yanımda oturan kimi meyve, siqaret, viski "zakaz" eleyirdim. Barın yiyesinin de sevindiyinden gözleri parıldayırdı. Amma ordan mene pul çatmırdı.

Uşaq evinden çıxıb ata evime üz tutduğum vaxt yenice 15 yaşım olmuşdu. Analığımın meni görmeye gözü yox idi. Atamın o qadından 2 oğlu var idi. Ancaq onlar menimle bacı kimi davranmırdılar. Hemin evde 1 hefteden artıq qala bilmedim. Analığım her gün atama deyirdi ki, ya Sebineni döymelisen, ya da uşaqlarımı da götürüb evden çıxacağam. Ata bir ana ayrı olduğum qardaşlarım mene qarşı çox vicdansızlıq edirdi. Bir defe hamama girib çimmek isteyirdim ki, qapının açıldığını, 12- 13 yaşlı

[1] 2 3 >>

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (18.11.2012 / 22:53)