gül getirmeyi unutma!»

Böyük Hyu külek deyirmanının qanadlarını qalın demir simlerle bağladı ve yeke bir sebetle tepeni aşıb Hansgile getdi. Deyirmançı dedi:

- Sabahın xeyir, Balaca Hans!

- Sabahın xeyir! - deye Hans gülümsedi.

- Qışı nece keçirtdin?

- Eh, dostum, sağ ol ki, narahat olursan, soruşursan; bilirsen, qış çox ağır keçdi. Allaha şükür, indi yaxşıyam, yaz gelib; güllerim de yaxşıca açmışdır…

- Biz bütün qışı senin barende düşünürdük. Deyirdik, gören Hans nece yaşayır?- Deyirmançı dedi.

- Ne yaxşı, memnun oluram eşitmeyime, - Hans dedi. - Yoxsa ele bilirdim meni tamam unutmusuz.

- Hans, bu ne sözdür, eyib deyil?! - Deyirmançı dillendi. - Dostu unutmaq olar? Görürsen nece gözel sözdü?! Sen hele heyatın poeziyasını başa düşmürsen! Beh, beh, beh! Güllerin nece qeşeng açıb e!!!

- Elbette, onlar çox gözeldi!" - Balaca Hans dedi, - Bextimden bu il gör ne qeder çiçek açıb?! Men onları şehere aparmaq isteyirem. Burqomisterin[5] qızına satmq isteyirem. Onun puluna özüme el arabası alacam…

- El arabası? Sen onu satmısan ki? Nece da sarsaqlıq elemisen?!

- He, satmışam!" - Hans ah çekdi. - Mecbur oldum. Bilirsen, qışda menimçün çox ağır oldu; hetta çörek almağa pulum yox idi. Evvelce paltomun gümüş düymelerini satdım, sonra da gümüş zencirimi; daha sonra ise o yeke qelyanımı satdım… Axırda da mecbur olub el arabamı satdım… Lakin men onların hamısını geri alacağam…

- Hans! - deye Deyirmançı sesini yumşaltdı. - Men öz el arabamı sene hediyye ederem! Düzdür, onu bir qeder temir elemek lazımdır! Bir terefi tamam sökülüb, tekerlerindeki milleri bir az eyilib; buna baxmayaraq, men onu sene vereceyem! Bilirem, bu, menim terefimden alicenablıqdır ve hetta bu hereketime göre çoxları mene tene vuracaq, meni axmaqlıqda qınayacaqlar; nolar, qoy desinler. Men ki bele deyilem. Düzdü? Mence, dostluqda esas mesele sexavetli olmaqdır. Bundan başqa menim axı teze el arabam var… Demeli, danışdıq. Köhne el arabam seninkidir..."

- Doğrusu, siz çox

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 11 >>