istirahet etmelisen… İsteyirem ki, sabah menim qoyun-quzularımı otlağa, dağa aparasan…

Yazıq Hans boyun qaçırmağa cüret etmedi. Ertesi gün sübh tezden Deyirmançı qoyun-quzularını Balaca Hansın qapısına getirdi ve Hans onları dağlarda otarmağa apardı. Hans qayıdanda çox yorulmuşdu ve ele oturacaqda da yuxuladı. Hava açılanda yuxudan ayıldı ve öz-özüne pıçıldadı: «Bağda esl işlemeli vaxtdır, axır ki bunu edecem!»

Hans derhal başladı işlemeye. Lakin o, heç cür emelli-başlı işleye bilmirdi; güllerine qulluq etmeyi tamam yadırğamışdı. Çünki dostu Deyirmançı ona tez-tez müxtelif tapşırıqlar verer, gah da onu deyirmanında işletmeye çağırardı. Balaca Hans olmazın ezab çekirdi; ona ele gelirdi ki, güller de artıq bilir ki, Hans onları unudub. Lakin bununla bele Hansın bir tesellisi vardı: Deyirmançı dostu ona el arabası bağışlayacaqdı ve bu da onunçün sexavetli olmağın bariz nümunesiydi..."

Belece, Balaca Hans Deyirmançı dostuna hemişe kömek edirdi; Deyirmançı da öz növbesinde ona dostluqdan gelişi gözel sözler deyerdi; bezen bu sözler ele belağetli olurdu ki, Hans onları qeyd defterçesine yazar, sonradan yazdıqlarını mütleq oxuyar ve öyrenerdi.

Günlerin birinde Balaca Hans evde sobanın yanında oturmuşdu. Birden qapı berkden döyüldü. Çox qorxulu bir geceydi. Bayırda külek esirdi; külek ele vıyıldayırdı ki, ele bilirdin bayırda çovğun var. Hans evvelce ele bildi bu, küleyin sesidir. Lakin qapı yene berkden döyüldü: taqq, taqq, taqq… «Yeqin kimse yoldan ötenin birisidir, bedbext,» deye Hans düşündü ve qapını açmağa telesdi. Ne görse yaxşıdır: Deyirmançı bir elinde fener, o biri elinde ise esa dayanıb ona baxır:

- Hans, ezizim, mene bedbextlik üz verib, - Deyirmançı bildirdi. - Oğlum nerdivandan yıxılıb ezilmişdir. Hekim dalınca getmek isteyirem, lakin o, çox uzaqda yaşayır; hava da yaman küleklidir. Menim evezime sen getsen yaxşıdır. Bilirsen ki, el arabamı sene vereceyem, bunun müqabilinde sen mene bir iş görmelisen, ya yox?!

- Elbette, elbette,- Hans

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 >>