ucadan dedi. - Sen ki bura gelmisen, menden xahiş edirsen, bu ele mene besdir. Bu saat gederem. Amma birce xahişim var ki, feneri mene veresen. Zülmet gecedir, göz-gözü görmür, birden yıxılıb kanala-zada düşerem.

- İncime. Hans, bunu vere bilmerem, - Deyirmançı dedi. - Feneri lap teze almışam, buna bir şey olsa, neylerem?!

- Eybi yox, mütleq deyil! Fenersiz de ötüşerem, - Hans dedi.

O, xez paltosunu geyindi, yun qırmızı papağını qoyub şarfını boynuna bağladı, gecenin qaranlığında çöle çıxdı.

Bayırda emelli-başlı boran qopmuşdu. Zülmet gecede Hans yolu gücle ayırd ede bilirdi.

Külek o qeder güclüydü ki, Hans az qala yıxılacaqdı. Lakin o, birteher güc tapıb yeriyirdi. Üç saatdan sonra Hans nehayet Hekimin evine çatdı, qapını döydü.

- Kimdir? - deye Hekim yataq otağının penceresinden boylandı.

- Balaca Hans, ser!

- Ne isteyirsen, Balaca Hans?

- Deyirmançının oğlu nerdivandan yıxılıb ve berk zedelenib. Deyirmançı çox xahiş eledi ki, siz gelesiniz…

- Yaxşı, gelirem!

Hekim derhal emr etdi ki, atı yeherlesinler. O, iri çekmelerini geydi, fenerini götürdü ve çöle çıxdı. Sonra atını Deyirmançının evine sarı sürdü. Balaca Hans ise onun dalınca demek olar ki, sürüne-sürüne gedirdi. Çovğun-qiyamet lap güclendi, yağış leysan kimi töküldü. Hans artıq yolu görmürdü, Hekimin atını da çoxdan itirmişdi. Nehayet, o, tamam azdı ve derin bir bataqlığa girdi. Bura dehşetli bir yer idi; orada derin quyular vardı. Yazıq Hans bu bataqlıqda da boğulub qaldı. Ertesi gün onun meyiti çobanlar terefinden tapıldı ve evine getirildi.

Defne bütün kend gelmişdi. Çünki Balaca Hansı hamı tanıyırdı. Deyirmançı göz yaşı tökenlerin lap qabağında durmuşdu.

«Men onun en yaxşı dostu olduğum üçün en yaxşı yerde de durmalıyam», - o, dedi.

Belelikle, o, qara örtüklü tabutun qabağında gedir, herdenbir desmal çıxarıb gözlerini silirdi.

Merasim bitenden sonra kend adamları karvansarada yığılıb şerab içir, şirin çörek yeyir, Balaca Hansın xatiresini yad edirdiler.

<< 1 ... 8 9 [10] 11 >>