elimi vurmaq isteyirem», - dedim. O, gözlerini qaldırdı, alovun dilleri bebeklerinde oynadı. «Sen bunu heç vaxt demirdin», dillendi. "İndi ise deyirem". O gözlerini aşağı saldı ve siqaret istedi. «Niye men yaşadığım şeherin adını heç cüre xatırlaya bilmirem?», - dedim. O meyus-meyus gülümsedi: «Bu otaq menim nece yuxuma girirse, senin de elece yuxuna girir». Men qalxıb lampaya teref getdim, o ise aramızdakı görünmez xetti keçeceyimden ehtiyatlanıb qorxa-qorxa geriye çekildi. Ona teref uzatdığım siqareti alıb, lampanın alovunda yandırdı. «Yeqin ki, dünyanın hansı şeherindese bütün divarlara „Mavi itin gözleri yazılıb“, - men dedim. - Eger men bu sözleri xatırlasam, seni axtarmaq üçün günü sabah dünya seyahetine çıxaram». Onun üzü siqaretin qırmızımtıl közü ile işıqlandı, derin bir qullaq vurub siqareti nazik barmaqlarında fırladaraq dedi: «Allaha şükür, deyesen, qızınmağa başlayıram», - ve yazan peronun ardınca tekrarlayırmış kimi sözleri uzada-uzada dedi: «Men … qızınmağa… - barmaqlarını ele terpetdi, sanki boru şeklinde yumrulanmış görünmez kağız vereqini cırdı, - başlayıram…» - kağız qurtardı ve büzüşerek küle dönüb döşemeye düşdü. «Lap yaxşı oldu, - dedim - sen üşüyende men hemişe qorxuram».

Belece biz neçe illerdir ki, görüşürük. Herden ele olur ki, yuxuların labirintinde bir-birimizi tanıdığımız vaxt, bayırda kimse qaşığı elinden salır döşemeye ve biz ayılırıq. Az da olsa biz acı heqiqetle barışmışıq - bizim dostluğumuz çox adi eşyalardan asılıdır. Sübh çağı adi bir qaşıq da bizim qısa görüşümüze son qoya biler.

O, lampanın arxasında durub mene baxır. Ele baxır ki, lap birinci gecedeki kimi. O vaxt men yuxudayken özümü lampa ve güzgü olan qeribe otaqda gördüm, qarşımdasa kül rengli gözleri olan qız dayanmışdı. Men soruşdum: «siz kimsiniz?» o ise «xatırlaya bilmirem» dedi, - «amma, deyesen, biz artıq görüşmüşük». - «ola biler. Siz bu otaqda menim yuxuma gire bilirsiniz». - «düzdür!» - dedim. - «men sizi yuxuda görmüşem». - "çox qeribedir, - deyib

<< 1 2 [3] 4 5 >>