iş yoldaşına sille çekdi,vacib senedleri cırıb katibenin üzüne çırpdı. Onun bu hereketleri o qeder qeribe görünürdü kü, teeccüblenmiş reisi onu işden çıxartmaqdan çox, psixatr çağırmaq barede düşünürdü.

Axşam saat beşde işden çıxandan sonra Merkezi parkla üzbeüz yerleşen barda bir neçe böyük qedeh boşaltdı ve sekide durmuş jandarmı kobudcasına iteledi.Lakin jandarm heç bir ölçü götürmemek qerarına geldi, fikirleşdi ki, bu hörmetli, abırlı şexs sadece olaraq onu görmeyib.

Sekkiz radelerinde adamların seyrek olduğu küçelerin birinde qefilden qışqırmağa başladı; - Manuel Mora! Redd olsun Şimali Amerika İmperializmi! - ve yeniden tüpürdü, fikrinden keçirdi ki, başqalarından eşitdiyi bu şüarı ömrü boyu neçe defe qışqırmalıydı.

Saat ona yaxın eve geldi. Artıq hamı şam etmişdi.

- Ne üçün meni gözlememisiniz? - hirsinden pörtmüş halda qışqır-bağır saldı. O, evveller esebleşende sifeti çehrayıya çalardı, ya da ki, daha deqiqi, yasemen rengi alardı.

Donya Eufrasiya erine teref atıldı, onu qücaqlayıb yırğalanan kürsüye otuzdurdu, elini çiyinlerine qoyaraq mülayimcesine, nevazişle soruşdu:

- He, ezizim, de görüm, sene ne olub? Heç vaxt seni bele görmemişdik. Biz qorxudan öleceyik.

Bu vaxt evde olan her iki qızı ve kiçik oğlu dayanıb heyretle - atalarının hereketlerine baxırdılar. O, ayağa durub qezeble ellerini silkeledi, ayaqlarını yere döyerek dillendi:

- Mene ne olub? Heç ne! Başa düşürsünüz, heç ne! Bu gün menim altmış yaşım tamam olur. Bütün bu iller boyu heyatımda yadda qalan heç bir şey baş vermeyib.

...Ve onun gözleri yaşla doldu.

<< 1 [2]