simvolu olan donunu geyindi. Saçlarını çox diqqetle darayıb düzeltdi, qaşlarını karandaşla tündleşdirdi, dodağına boya çekdi.
Hazırlaşıb qurtarırdı ki, heyvan ayaqlarının yavaş tappıltısı ve qırmızı cöngeleri heyete dolduran Henri ile kömekçisinin hayxırtısını eşitdi. Çöl qapı danqıldayıb örtüldü ve Elisa erini qarşılamağa hazırlaşdı.
Kandardan ayaq sesleri geldi, Henri eve girib onu sesledi: "Elisa, hardasan?"
- Geyinirem. Hele hazır deyilem. Yuyunmağa da orda isti su var. Bir az tez ol. Gecikirik.
Henrinin vannada suyu şappıldatdığını eşiden Elisa, onun qara kostyumunu, köyneyini, corabını ve qalstukunu getirib, çarpayının üstüne düzdü, parıldayan ayaqqabılarını da cütleyib yaxına qoydu. Sonra çıxıb girişde şux ve qıs-qıvraq oturdu. Çayqırağı yola teref baxdı, ordakı söyüd cergesi don vurmuş yarpaqlarıyla hele de sarı rengdeydi ve boz dumanın altında zerif güneş şüası zolağına oxşayırdı. Boz gündüz vaxtının yegane rengiydi bu. Yerinden terpenmeden uzun müddet bele oturdu. Herden gözünü qırpırdı.
Henri qalstukunu jiletin içine salaraq, qapını taqqıldadıb geldi. Elisanın bedeni qatıb qaxaca döndü, üzü ciddileşdi. Henri ayaq saxlayıb ona baxdı: «Ne olub, Elisa? Ele qeşengsen ki!»
- Qeşeng? Deyirsen qeşengem? «Qeşeng» deyende sen neyi nezerde tutursan?
Henri çaşdı: “Bilmirem. Mene ele gelir ki, sen deyişmisen, güclü ve xoşbextsen".
- Güclüyem? He, güclü. “Güclü" neye deyirsen?
Henri tutuldu: «Sen nese bir oyun oynayırsan, - aciz-aciz dillendi: - Nese bir oyundu bu. Ele güclüsen ve kefin de ele yuxarıdı ki, cöngeni danaboyun eleyib dizinin altına qoyarsan, sonra da adi bir qarpız kimi parçalayıb yeyersen».
Elisa bir anlığa ciddiliyini itirdi: “Henri! Ele danışma. Sen ne dediyini bilmirsen, - deyib yene evvelki halına qayıtdı. Men güclüyem, - özünü öydü. - Amma nece güclü olduğumu evveller bilmemişem".
Henri traktor qarajı terefe baxdı, tezeden Elisaya baxanda ise baxışları deyişmişdi- yene özününküydü: “Men indi maşını çıxardıram. Sen
»Oxu zalına keç