erzinde o, kafede oturub başqa ruslarla söyüşürmüş. Bir de deyirler ki, o, rus ola bilmezdi, çünki ruslar heç vaxt eve bele tez qayıtmırlar.

Keçen ilin fevralı idi. Artıq yuxuya gedirdim ki, penceremin arxasından beş keskin zerbe sesi eşitdim. Yuxuda mene ele geldi ki, men hele balacayam ve heyetde qamçı şaqqıldadıram ve her defe qamçı şaqqıldayanda onun sesine sevinirem. Birden men ayıldım ve başa düşdüm ki, bu, revolvyer ateşinin sesidir. Qaçıb pencereni açdım ve gördüm ki, aşağıda, 7 nömreli evin qarşısındakı sekide elinde portfel olan bir kişi üzüqoyulu yıxılıb qalıb. Bu zaman ayaq sesleri eşidildi, küçenin küncünden polis işçisi qaçıb geldi, yerdeki adama yaxınlaşdı, onu qaldırıb baxdı, ancaq “Ax, zehrimar!” deyib onu yene yere uzatdı ve fit çaldı. O deqiqe küçenin o biri başından daha bir polis göründü ve celd birinciye yaxınlaşdı.

Men elbette tezcene ayaqqabını ayağıma keçirib paltonu çiynime saldım ve aşağı şığıdım. O biri evlerden vegeterian, musiqiçi, ixtioloqlardan biri, dalandarlar ve filatelist de qaçıb geldiler. Qalanları pencereden baxıb qorxudan çeneleri ese-ese düşünürdüler: “Cehennem olsun, başıma iş açaram”. Bu vaxt polisler adamın üzünü çevirdiler.

- Bu ki, pan Yanskinin evinde yaşayan rusdur. Kopıtenko, ya da Kovalenko. - men titrek sesle dedim. - O, ölüb?

- Bilmirem. - Polis qaş-qabaqla cavab verdi. - Hekim çağırmaq lazımdır.

- Siz onu bu veziyyetde qoyacaqsınız? - musiqiçi esebilikle kekeledi. - Onu xestexanaya aparın.

Küçede artıq on iki nefer toplanmışdı, hamı soyuqdan ve qorxudan titreyirdi, polisler ise zererçekenin yanında çömbelib nedense onun varatnikini açırdılar. Bu vaxt esas küçenin başında taksi dayandı, sürücü ne baş verdiyini öyrenmek üçün maşından düşdü. Yeqin fikirleşib ki, bu, serxoş adamdır ve onu evine aparıb pul qazanmaq olar.

- Qardaş, nolub? - o, dostcasına bizden soruşdu.

- Adam vurublar. - veqeterian dişi dişine deye-deye cavab verdi. - Onu maşına qoyub tecili yardıma aparasınız, belke hele

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>