Haruki Murakaminin hekayesini teqdim edir.
Sükut

- Cenab Ozava, siz heç dalaşanda kimise vurmaq mecburiyyetinde qalmısınız?

O, sanki qarşısında gözqamaşdırıcı obyekt görentek, gözlerini qıyıb mene baxdı:

- Bu, sizi niye maraqlandırır?

Özünexas olmayan baxışlarında qığılcımlar canlanmağa başladı ve ele bir göz qırpımındaca yoxa çıxdı; derhal üzünün adi, soyuqqanlı ifadesi özüne qayıtdı.

- Heç, ele-bele, - men cavab verdim. Heqiqeten de sualın heç bir anlamı yox idi. Yeqin ki, menim bunu soruşmağımın sebebi, sadece, menasız yere doğan maraqdan ireli gelirdi.

O deqiqe söhbetin mövzusunu deyişdim, lakin Ozavanı aldatmaq mümkün olmadı. Aydın idi ki, o, hemişe nese haqqında düşünür. Ele bil, ya neyinse qayğısını çekir, ya da ona qarşı mübarize aparırdı.

Mene ise, ard-arda düzülmüş gümüşü teyyarelerin sırasına pencereden boş-boşuna tamaşa etmek qalırdı.

Bu cür sualın yaranmağına sebeb onun boks haqqında danışdıqları idi.

Ozava hele yeddinci sinifden bu idmanla meşğul olmağa başlamışdı.

Biz teyyareye minmezden önce vaxtımızı öldürmek üçün lazımsız şeylerden danışmağa başladıq ve bu söhbet de, sanki, öz-özlüyünde yarandı.

Otuz bir yaşlı insan, hele de uşaqlığında olduğu kimi, heftede bir defe idman zalına meşq etmeye gedirdi.

Telebeler arasındakı yarışların deyişmez qalibi olaraq onu milli komandanın terkibine de qatırdırlar.

O zaman Ozavanı dinleyerken meni qeribe fikir bürümüşdü: öz xasiyyetine göre o, heç de ömrünün iyirmi ilini boksa hesr etmiş birisine benzemirdi.

Axı mene onunla birge işlemek qismet olmamışdı.

Ne deye bilerdim? İnsan kimi yaxşı insan idi: sakitdi, zehletöken deyildi.

İşinde düzgün ve sebirli olan bu şexs işçilerle de yolageden idi. Bütün iş zamanı neinki onlara qışqırar, heç bir defe de olsun qaşlarını çatmazdı.

Men onun kimese şikayet etdiyini ve ya kiminse dalınca danışdığını eşitmemişdim.

Bir sözle, Ozava insanların reğbetini qazanmışdı.

Xoşagelen xarici görünüşü, temkinlilik ona her

[1] 2 3 ... 18 >>