hansı bir exlaqsız hereket etmeye izin vermirdi...
Men, sadece, tesevvür ede bilmirdim ki, bele bir xasiyyetde insan nece boksçu ola biler?
Buna göre de bu sualı ona vermişdim.
Biz birlikde hava limanının restoranında qehve içerek, Niiqataya uçmağa hazırlaşırdıq. Dekabrın evvelleri idi.
Semanı ağır buludlar çulğalamışdı, ele bil, onu kip qapaqla örtmüşdüler.
Bu gün seherden başlayaraq Niiqatada çovğun şiddetlenmişdi ve teyyare reysleri saatbasaat texire salınırdı.
Hava limanı ağzına qeder adamla dolmuşdu. Sesucaldan cihazlar vasitesile reyslerin gecikmesini elan ederek, gözlemekden yorulmuş sernişinlerin yerlerini terk etmelerine imkan vermirdiler.
Restoranda, sanki, amansızcasına ne ise qaynadırdılar ve men de tez-tez desmalla terimi silmek mecburiyyetinde qalırdım.
- Netice etibarile bir defe de olsun yox. - Uzunsüren sükutdan sonra Ozavanın söze başlaması menim üçün gözlenilmez oldu. - Boksla meşğul olduğum vaxtdan heç bir defe de kimise vurmamışam.
Yeni meşğul olanlar berkden, ya da yavaşca başlarına vurdururlar: heç kimi meydançadan kenarda vurmaq olmaz, xüsusile de elceklersiz. Haradasa adi insan zerbe endirse bele, boksçu üzr isteyib geri çekilmelidir. Ancaq özünle eyni seviyyede olan birisine güc tetbiq ede bilersen.
Men başımla razılığımı bildirdim.
- Lakin düzünü desem, yene de men bir defe adam vurmuşam, - o dedi. - O vaxt menim on dörd yaşım vardı. Yeni-yeni boksla meşğul olurdum. Bunu, özüneberaet kimi qiymetlendirmeyin, onda men tekbetek vuruşmağın texnikasını bele bilmirdim ve bir müddet ancaq ümumi beden terbiyesinin terkib hissesi olaraq, ip üstünden tullanmaq, dartınmaq ve qaçmaqla eyni telimleri yerine yetirirdim. Vuranda da bunu etmeye önceden hazırlaşmamışdım. Özümden çıxmışdım, düşünmeye vaxt qalmamışdı ve elim yay kimi qeyri-ixtiyarı olaraq çox celd hereket etdi. Özüme gelende o, yerde uzanıqlı qalmışdı. Men ise, zerbeden sonra da hikkemden esirdim.
Ozavaya boksla meşğul olmaq emisinden keçmişdi, o da
»Oxu zalına keç