bir savaş idi. Bundan sonra aramızda xırdaca dava bele olmayıb. Bax, texminen, bu qaydada oldu.

Müstentiq dedi ki, eşitdiyine göre, Matsumotonu men döymüşem, men ise dedim, xeyr, bu yalandır.

- Kimse acığa bu cefeng söz-söhbetleri yayıb? - Müstentiq ele belece de dedi. İxtiyarı bundan artığına çatmırdı; ferziyyeden başqa heç bir sübut da yox idi.

Polise çağrılmağım barede xeber bütün mektebe yayıldı. İşin üstüörtülü saxlanılacağına baxmayaraq, kimse bunu yaxşı sızdıra bilmişdi. Her halda, hamı mene başqa gözle baxmağa başlamışdı. “Polise ele-bele çağırmazlar, demek, sebeb var idi”. - İndi hamı inanırdı ki, Matsumotonu men döymüşem.

Men bilmirem Aoki bunu hansı formada çatdırmışdı, sinifdekiler menim haqqımda ne düşünürdüler, bunu heç bilmek de istemirem.

Etiraf edim ki, ehvalatın ucunda eclaflıq dururdu.

Menimle artıq heç kim danışmırdı. Ele bil, evvelden sözleşmişdiler ki, mene heç bir söz demesinler.

Hamı menden uzaq qaçırdı. Mene ele gelirdi ki, menim varlığımı bele unutmağa çalışırlar.

Neinki şagirdler, müellimler de menimle görüşden qaçırdılar. Yalnız yoxlama zamanı soyadımı seslendirirdiler, vessalam. En pisi de beden terbiye dersinde olurdu.

Heç kim meni komandaya qebul etmek, ne de menimle birlikde meşğul olmaq istemirdi.

Üstegel, müellim de mene kömek etmeye cehd göstermirdi.

Men nece sakitce mektebe gedir ve derslerde iştirak edirdimse, elece de mektebden eve qayıdırdım.

Günbegün veziyyet daha da ağırlaşırdı, ne deyim e...? İki hefte, üç… İştaham küsdü. Men arıqladım, yuxusuz günlerim başladı.

Yerimde uzanır ve üreyim möhkem döyündü, gözümün önünde her şey birbebir canlanırdı. Nece yatasan? Gözlerini yumursan, beyninse işleyir. Vaxt keçdikce yatıb yatmadığımı bele derk ede bilmirdim.

Men meşqleri de buraxmağa başladım. Valideynlerim narahat olurdular. Her şey qaydasındadırmı deye soruşurdular. Onlara heç bir şey demirdim. “Her şey qaydasındadır.
Bir az yorulmuşam”. Deyek ki, men onlara heqiqeti danışdım.

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 18 >>