Bununla ne deyişir? Axı onlar heç biri mene yardım ede bilmezdi. Belelikle, menim başıma gelenlerden xeber tutmadılar.

Başları işe o qeder qarışmışdı ki, işden kenarda başqa heç bir şeyle maraqlanmırdılar.

Eve qayıtdıqdan sonra, öz otağıma çekilib, axmaq-axmaq tavana baxmağa başladım. Başqa bir şeyle meşğul ola bilmirdim, ele ancaq tavana baxır ve gic-gic şeyler haqqında düşünürdüm.

Cürbecür sehneler uydururdum. Daha çox Aokini nece döydüyümü tesevvür edirdim.

Evvelce onu güdür ve sonra döyür… döyürdüm… Dalbadal bunu tekrar edirdim… “Sen eclafsan!” - ve onu var-gücümle vururdum.

O qışqırır, yalvarır, men ise onun üzünü xurd-xeşil edene qeder hey döyürem. Vaxt keçdikce iyrenmeye başlayıram.

Önce heç bir vicdan ezabı çekmirem, “al payını!” deye düşünürem ve ele yüngülleşirem ki, bu meni xoşbext edir, lakin dayana bilmirem ve yene de Aokini döymekde davam edirem.

Tavana baxıram, onun üzünü görürem. Bir de baxıb görürem ki, yene döyürem.

Başladımsa, dayana bilmirem. Fikirlerimde onu o qeder kötekleyirem ki, getdikce özümü pis hiss edir ve öyümeye başlayıram. Men artıq ne etmek lazım olduğunu bilmirdim.

Bir defe ağlıma geldi ki, bütün sinfin qarşısında dayanım ve sübut edim ki, men utandırıcı heç bir şey etmemişem.

Eger düşünürsüzse men günahkaram ve cezalandırılmağa layiqem, o zaman sübut-delil gösterin.

Eger ortada bele şey yoxdursa, menimle bu cür reftardan vaz keçin.

Bir terefden de düşünürdüm ki, eger bele bir herekete yol versem, onsuz da, kimse inanmayacaq.

Qarabatdaq kimi Aokinin yalanının qurbanı olduğumu göstermek arıma gedirdi.

Özüme beraet qazandırmağa çalışsam çaşıb qalacaqdım. Özüme heç arzulamırdım onun seviyyesine enmeyi.

Bele olan halda heç ne etmirdim. Ne Aokini döye bilir, ne günahlandırır, ne de özüme beraet qazandırmağa çalışırdım.

Birce şey qalırdı; sakitce ve sebirle gözlemek. Bundan sonra yarım il qalırdı.

Yarım ilden sonra mekteb qurtaracaq ve men daha kimsenin üzünü görmeyecekdim. Yarımca

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 18 >>