idman zalı işlederdi.
Özü de bu zal hansısa ucqar bir şeherde gözeçarpmayan yer deyil, birinci dereceli çempionların merkezi hesab olunurdu.
Valideynleri uşağın hemişe kitablarla otağında oturmasından narahat olaraq, onun ümumi inkişafı üçün idmanla meşğul olmasını tövsiye etdiler.
Ozava özünü boksa hesr etmek fikrinde deyildi, sadece olaraq, emisini bir insan kimi sevir ve idmanla meşğul olmağa laqeyd yanaşırdı. Bir şertle ki, bu meşğuliyyet onu bezdirende atacaqdı.
Lakin gelib çatması elektrik qatarı ile bir saata başa gelen emisinin idman zalındakı bir neçe aylıq meşq müddetinde boks seneti qeribe olsa da, onun üreyini feth etmişdi.
Her şeyden evvel, o, öz tebirince, boksu az danışanların idmanı hesab edirdi.
Hemçinin, özünemexsus növ idi. O, insana ele bir daxili sakitlik bexş edirdi ki, tesvir etmek çetin olardı. Bu sülh, heç bir sebebsiz onun üreyini ehate etmişdi.
Terin qoxusu, zerbenin tesirinden deri elceklerden çıxan sesler, insanlardakı heyecanın sessizliyi, öz ezelelerinin gücünü celd ve tesirli istifade etmek - bütün bunlar tedricen, lakin bütünlükle onun qelbini esir almışdı.
Artıq şenbe-bazar günleri idman zalına baş çekmek onun birbaşa maraq sahesine çevrilmişdi.
- Meni boksa sövq eden ne oldu? – esas onun nece derin olduğunu hiss etmekdir. Mene ele gelir ki, meni mehz bu cezb etdi, başqa şeyle müqayise etmek ehemiyyetsizdir: sen döyürsen, yaxud eksine.
Burada neticeni düşünmek menasızdır. Olur ki, qalib gelirsen, olur da uduzursan.
Onun menasını derk etdikden sonra lap meğlub ol, ferq etmeyecek. Axı “insan meğlubedilmezdir” deyilen bir şey yoxdur, - sözsüz, o gec ve ya tez alçalmağa da dözmeyi öyrenecek.
Çox vacibdir, hemin derinliyi anlayasan, hansı ki, ele boksu tamamlayan da odur, — en azından, mene göre bu beledir.
Bezen, elceklerle boks meydançasında durduqda mene ele gelir ki, derin bir quyudayam. O qeder derindir ki, heç ne görsenmir, hetta men özüm de. Ve bu quyunun dibinde kölge ile mübarize
»Oxu zalına keç