aparıram.
Özümü tenha hiss edirem, lakin bu meni qetiyyen ruhdan salmır.
“Tenhalıq” deyende biz ferqine varmırıq ki, onun da cürbecür formaları var.
Tenhalıq var ki, insanın eseblerini korlayır ve özünü tamamen bedbext hiss edirsen ve ya tam tersi olur. Ona nail olmaq üçün bütün gücünle bedenini tekmilleşdirmelisen. Nece deyerler, “iş insanın cövheridir”. Bu, boks vasitesile elde etdiyim heqiqetin bir hissesidir.
Ozava yarım deqiqelik susdu.
Men saata baxdım. Vaxt… - ne qeder istesen!
- Düzünü desem, keçmişi qurcalamaq istemirem. Elacım olsaydı unudardım, bir daha xatırlamamaq şerti ile, - gülümseyerek dedi ve telesmeden öz hekayesine başladı...
Ozava öz sinif yoldaşı Aokini vurmuşdu. Ozava bu insana tehemmül ede bilmirdi. Niye? - o heç özü de anlamırdı. Sadece, bu hiss onların ilk görüşünden yaranmışdı. Artıq nese etmek mümkünsüz idi! Bu hal ilk defe idi ki, onun heyatında başqalarına qarşı çox qabarıq şekilde müşahide olunurdu.
“Nece düşünürsüz, bele bir şey olur?” – o soruşdu. – “Deyesen, her kesin heyatında bir defe de olsa, buna benzer hadise baş verir, hansı ki, heç bir sebeb yoxdur, amma birisinden zehlen gedir. Men özümü nifrete bağlı insan hesab etmirem, lakin menim de canımda her kes kimi onun xofu var: esassız olaraq. Lakin bütün felaket odur ki, bir qayda olaraq, eks teref de eyni hissleri keçirir.
Aoki bütün fenlerden aldığı en yaxşı qiymetlerine göre çalışqan şagird sayılırdı.
Men oğlanlar üçün nezerde tutulmuş xüsusi mektebde tehsil alırdım, o da mehz orada etrafdakıların reğbetini qazanmışdı.
Şagirdler ona liderleri kimi baxır, müellimler ise onu öz sevimlileri hesab edirdiler.
Derslerdeki uğurlarına baxmayaraq heç bir vaxt lovğalanmaz, demek olar ki, ekser şagirdlerle dostlaşar ve şaqraq zarafatlar ederdi.
Onda hetta saflıq da hiss olunurdu…
Lakin menim lap evvelden onun cüzi de olsa sezilen quruluğuna sebrim çatmırdı ve intuitiv olaraq bunların, sanki, onun alnına cızıldığının ferqinde idim.
Konkret
»Oxu zalına keç