sonra Aokiye sataşacaq bir zarafat da etdi. Aoki qızardı.

O başa düşdü ki, gülmeli bir duruma düşmüşdür. Menim yadımda deyil müellim ne demişdi, ancaq bir müddet sonra bildim ki, Aoki menim haqqımda xoşagelmez dedi-qodular yayıb.

Misal üçün, guya, men hazır cavablardan istifade etmişem. Menim uğurumun başqa izahını tapa bilmirdi.

Sinif yoldaşlarımdan bu söhbeti eşitdikden sonra men, doğrudan da, incidim.

Elbette, bu halda üreyimde ona gülmeli, baş veren hadiseni ise unutmalıydım. Sadece, men orta mekteb şagirdi idim, hisslerimi cilovlaya bilmedim.

Ve budur, ders fasilelerinden birinde men Aokini mektebin heyetinde uzaq bir guşeye çekerek, bütün bu olanlar baresinde ondan hesabat teleb etdim. Aoki özünü axmaq yerine qoyaraq soruşdu:

“Ey! Sene ne lazımdır?

Mene toxunma!.. Sehven yüksek bal almısan, indi de sevinirsen?!” Bu sözlerden sonra meni yüngülce iteleyib keçmek istedi. Fakt o idi ki, özünün boyca hündür olması ve gücü onu heyasızlaşdırmışdı.

Ele o zaman men onu vurdum. Qeyri-iradi.

Özüne gelende ise sağ çenesine yeni bir zerbe endirdim. Aoki sağ böyrü üste yere düşdü, başı da ağaca deydi. Burnundan axan qan onun ağ köyneyini bulaşdırdı.

O, oturaqlı veziyyetde gözlerini mene zilledi. O, ele teeccüblenmişdi, baş verenleri derk ede bilmirdi.

Yumruq onun almacıq sümüyüne deyende men olanlardan peşman olmuşdum.

Mene aydın oldu ki, yumruqla işleri yoluna qoymaq olmazdı. Bedenim qezebden esirdi, lakin axmaq bir iş gördüyümün ferqinde idim.

Men Aokiden üzr istemeye de hazır idim, amma bacarmadım. Başqası olsaydı o deqiqe fikirleşmeden bu addımı atardım, birce Aokiyle olmazdı.

Elbette, peşman oldum, lakin zerre qeder şübhe yox idi ki, pis hereket etmişdim. “Aldın payını”, - men düşündüm. - “İnsan deyil, sürünen heyvanlardandır. Belelerini yerinde oturtmaq lazımdır”. Men onu buna göre döymeli deyildim. Bu intuitiv heqiqetdir. Lakin… gecdir, men artıq vurmuşdum ve Aokini oradaca qoyub getdim.

Aoki nahardan sonra derslerde

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 18 >>