menim heç de xoşuma gelmirdi.

Hetta altı il keçdikden sonra bele, bu heyecana heç alışa bilmemişdim.

Bütün bu iller erzinde orta sinif şagirdleri arasında bir nefer de olsun, güvene bileceyim kimse olmamışdı ki, onunla dost olum. “Yoldaş” deye çağırdıqlarım da idman zalında birge meşq elediyim uşaqlar idi.

Demek olar ki, hamısı menden yaşca böyük idiler, yarısı da işleyirdi.

Buna baxmayaraq, onlarla olmaq mene daha maraqlı idi. Meşqden sonra birlikde harasa gedib pive içirdik.

Menim sinif yoldaşlarımdan ferqli olaraq tamam başqa düşüncenin adamları idiler. Onlarla keçen vaxtımı boşa serf etmir, yeni, vacib şeyler öyrenirdim...

Hele de düşünende meni vahime basır ki, emimin idman zalına gedib boksla meşğul olmasaydım, meni hansı aqibet gözleyerdi.

Yay tetilinin ortalarında bir hadise baş vermişdi. Matsumoto adlı bir sinif yoldaşım intihar etmişdi. Tamamile diqqetden kenar biri idi. Daha deqiq desek, simasız biri.

Mene deyende ki, o ölmüşdü, onun görünüşünü bele çox çetinlikle xatırladım.

Bütün bir yerde oxuduğumuz vaxt erzinde cemi iki, ya üç defe söhbet etmişdik.

Sir-sifeti bir o qeder yaxşı da deyildi. Onun haqqında ele bu qederini deye bilerem.

Onun ölümü 15 avqustda müharibenin bitmesi ildönümünden* (*1937-1945 illeri ehate eden Sakit okean müharibesi 15 avqustda tamamlanmışdı) bir neçe gün evvel olduğu üçün defn merasimi de ele hemin güne tesadüf etmişdi. Men deqiq xatırlayıram: çox isti bir gün idi.

Eve zeng edib mene demişdiler ki, hamı kimi mütleq defn merasiminde iştirak edim.

Bütün sinif orada idi. Matsumoto metroda özünü qatarın altına atmışdı.

Sebebini ise heç kim bilmirdi. Ölümqabağı yazdığı mektubunda daha mektebe getmek istemediyini yazmışdı. Niye getmek istemir? - bunu yazmamışdı. Tebii ki, bütün müellimler şokda idi.

Defnden sonra her kesi mektebde topladılar ve direktor hamıya belli olan çürük sözlerden yapışıb durmuşdu: biz Matsumoto üçün qemlenirik...ölümü ne qeder ağır olsa da bölüşmeliyik… bu

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 18 >>