başı herlenir. Ele bil seni fır-fıra kimi fırladırlar. Yaxşısı budur pivenizi için. Men bilirem ne deyirem.

Çay hele de qamış kollarıyla vuruşmağındaydı. Ağacların yarpaqları xışıldayırdı. Uşaqlar oynayırdılar. Hava qaralmışdı, ancaq hele axşam deyildi.

Hekayetçi yene qapıya yaxınlaşıb çöle boylandı.

- Adeten keçmişi yada salanda, - o, yeniden yerine qayıdıb sözüne davam eledi, - her şey adama çox asan gelir. Yaşananlar xatirelerde öz keserini itirir, tamam deyişir. Amma Luvinanı yada saldıqca men orada başıma gelenleri sanki bir de yaşayıram ve her şeyi olduğu kimi danışıram. Men orda yaşamışam. Yox yaşamamışam, bütün ömrümü çürütmüşem. Luvinaya gelende men cavan bir oğlan idim. Ümidimi itirmemişdim. Luvinadan qayıdanda men artıq bütün ümidlerini basdırmış qocaya dönmüşdüm. İndi de siz ora yollanırsız… Size baxıram ve sanki Luvinaya geldiyim gün özümü görürem. Sanki siz yox, men ora yollanıram. Orada bütün gördüklerim bir-bir gözümün qabağında canlanır… Etiraz etmeseydiniz sizin pivenizi içerdim. Görürem heç piveye baxmırsınız. Men ise artıq pivesiz yaşaya bilmirem. Pive içende ele bil bir az yüngülleşirem. Piveni içirem - ele bil başımı soyuq suya salıb çıxarıram. He, demeli biz ilk defe Luvinaya gelende bizi getiren arabaçı atlara dincelmeye imkan vermeyib arabanı geriye dönderdi. Biz arabadan düşen kimi birnefese bize:

- Elvida, - dedi.

- Hara? - men teeccüblendim. - Bele istide niye atları lehledirsen? Görmürsen, onsuzda taqetden düşübler.

- Bir az da burda qalsaq doğrudan da atların işi bitecek, - arabaçı cavab verdi. - Men getdim, elvida.

O, atların üzünü geri dönderib yamacla üzüaşağı enmeye başladı. Atları ele çapırdı ki, sanki onun arxasınca hansısa şer qüvve düşmüşdü.

Men arvadım ve üç uşağım ile orda qaldım. Meydanın ortasında durmuşduq - ellerimizde çamadanlar, bağlamalar. Kende gelib çatmışdıq, amma insan deyilen bir allah bendesi göze deymirdi. Tekce külek evlerin arasıyla o yan bu yana dolaşırdı.

Meydan da lüm-lüt idi.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 11 >>