delme – deşiklerinden içeri soxulub üstümüzden vıyıltıyla o yan bu yana keçirdi, gözegörünmez elleriyle ağır xaçları silkeleyirdi. Küleyin her yeni dalğasıyla bu neheng yoğun xaçların bağlandığı meftil cırıldayırdı. Sanki kimse kilsede dişlerini berk – berk bir – birine sürtürdü.

Uşaqlar ağlayırdı. Qorxudan onların gözüne yuxu getmirdi. Arvadım üç uşağımızın üçünü de qucaqlayıb, sinesine sıxıb oturmuşdu. Men bilmirdim heç neyleyim.

Sehere yaxın külek azaldı. Amma bir az keçmemiş yeniden güclendi. Bütün gece boyu cemi bir deqiqe etrafa tam sakitlik çökdü. Sanki bu bir deqiqenin içinde göy yere enib öz ağırlığı ile yer üzünün bütün seslerini ezib boğdu… Axır ki uşaqlar da yata bildi. Arvadım da yanımda uzanıb sakit-sakit nefes alırdı.

- Bu nedir? - arvadım qefil menden soruşdu.

- Neyi deyirsen? - men suala sualla cavab verdim.

- Bunu… xışıltını. Eşidirsen?

- Yox. Yat. Heç olmasa azca dincimizi alaq. Bir azdan seher açılacaq.

Amma bir az keçmiş men de qeribe şıppıltı sesi eşitdim. Ele bil qaranlıqda düz başımızın üstünde yarasalar uçuşurdu. Bu yarasaların qanadları o qeder böyük idi ki, onlar qanad çaldıqları vaxt kilsenin döşemesine deyirdiler. Men celd ayağa qalxdım. Qanadlar bir az da süretle hereket elemeye başladı, sanki yarasalar menden qorxub kilse qapısının sınıq pencere yerlerinden özlerini çöle atırdılar. Men asta-asta qapıya teref addımladım; hardansa qeribe xışıltı sesi gelirdi. Alaqapıya çatıb dayandım-dayandım ve onları - Luvinanın qadınlarını gördüm. Hamısının başında tünd rengli örpek, çiyininde su sehengi varıydı. Gecenin qara fonunda qara kölgeler.

- Size ne lazımdır? Seherin gözü açılmamış hara bele gedirsiz? - onlardan soruşdum.

- Su getirmeye, - aralarından kimse cavab verdi.

Onlar lal-dinmez mene baxırdılar. Sonra üzlerini çevirib öz qara sehenglerini çiyinlerine qoydular ve küçeyle üzüaşağı addımlamağa başladılar. Az keçmemiş hamısı gecenin alaqaranlığına qarışıb yox oldu.

Yox, men heç vax Luvinada keçirdiyim o

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 11 >>