yağan yağış haqda danışmışam. Geri qayıdan olanda bütün kendde razılıq dolu pıçıltılar eşidilir, hemin adam bir müddet sonra yeniden kendden çıxıb gedende razılıq dolu pıçıltıları narazı uğultular evez edir… Oğullar kenden çıxanda öz qoca ata-analarına bir kise yemeli nemet qoyub gedirler. Erler kendden çıxanda öz arvadlarına yadigar kimi bir uşaq da qoyurlar. Gedenlerin uzun müddet ses-sorağı eşidilmir; bezileri bir ile yeniden qayıdıb gelir, bezileri hemişelik yoxa çıxır… Oğullar qazanc dalınca yollanır. Buna hamı kendde tebii baxır. Luvinalılar özleri demişken: «adet – enene beledir - oğul qazanc dalınca yollanmalıdır». Bir sözle, oğullar nece ki vaxtile onların ataları nene-babalarını ac qoymamaq üçün işleyib ter töküb, eynen o cür, bütün ömürleri boyu öz valideynlerine bir qarın çörek pulu qazanmaqdan ötrü işleyirler. İllerdir luvinalılar bu «adet – eneneye» sadiqdiler…
Oğullar yad diyarlarda sülendikleri vaxt qocalar evin kandarında oturub taqetden düşmüş qollarını yanlarına sallayırlar ve gözleyirler. Öz oğullarını ve öz ölümlerini gözleyirler. Ve eger bu günecen allahın unutduğu Luvinada hele sağ qoca varsa, o qoca yaşadığına göre yalnız oğluna minnetdar olmalıdır.
Bir defe men onlara bereketli torpağı olan yerlere köçmeyi meslehet gördüm. Dedim: «Gelin, burdan çıxıb gedek. Hara köçsek burda yaşadığımızdan yaxşı yaşayacağıq. Konqrese müraciet eleyek, bize kömeklik göstersin».
Hamısı ölü gözlerini zilleyib mene qulaq asırdı. Ve bu ölü gözlerin lap derinliyinde hele de heyat qığılcımı parlayırdı.
- Konqres kömeklik göstersin, deyirsen? Sen bu Konqress haqda ne ise bilirsen, müellim?
- Elbette, - men cavab verdim.
- Ele biz de bilirik o Konqres ne yuvanın quşudur. Yaxşı bilirik. Amma onun anası haqda heç ne eşitmemişik.
Men Konqresin anasının Veten olduğunu onlara başa salmağa çalışırdım. Amma onlar başlarını yırğalayıb: «Yox, müellim, bu mesele ne ise dolaşıq meseledir» - deyib gülüşdüler. Ömrümde birinci ve axırıncı defe men Luvina
»Oxu zalına keç