Rolan Bartın essesini teqdim edir.
Dilin hökmü

“Hakimiyyet her yerde yuva salıb, hetta onun kökünü kesmeye çalışan sonsuz azadlıq ehtirasının alt qatında bele hakimiyyet herisliyi yatır. Men töredilen bir günahdan doğan ve bu günah hissinin yöneldiyi istenilen nitqi, özünde hökmranlıq ehtirasını daşıyan bir nitq hesab edirem. Çoxları biz intellektuallardan, her vechle Hakimiyyete qarşı qalxmağı gözleyir, lakin biz esl döyüşümüz bu müstevide aparmırıq. Biz mübarizeni, Hakimiyyetin cürbecür növlerine qarşı aparırıq, bu ise özlüyünde olduqca çetin mübarizedir, çünki sosial müstevide saysız formalarda ortaya çıxan Hakimiyyet, bir tarixi dövrden o birine keçmekle az qala ebedilik qazanmışdır.

Onu min-bir eziyyetle qapıdan çöle atsanız, o derhal pencereden içeri keçir, o heç vaxt tamamile mehv olmur: siz istediyiniz qeder inqlablar edin, hakimiyyetin kökünü kesin ve o yeniden doğulacaq, eşyaların yeni düzümünde öz varlığını berpa edecek. Onun bele yaşamaq qabiliyyetinin ve her şeraitde özünü doğrultmasının sebebi, hakimiyyetin transsosial orqanizmin içinde ebedi mövcud olan bedxasseli parazit şiş olmasıdır. Onun ortaya çıxması hansısa siyasi ve ya tarixi proseslerin inkişafının neticesi olmayıb, mehz insanlığın tebii inkişafının neticesidir. Onun zamanın başlanğıcından beri yuva saldığı obyekt, nitq fealiyyetinin özüdür ve ya daha doğru bir deyimle desek – dil, hakimiyyetin özünü ifade vasitesidir”.

“Atanın ölümü, bizi edebiyyatın evveller verdiyi bir çox hezzden mehrum edir. Eger Ata ölübse, onda cürbecür ehvalatları neql etmenin daha ne menası var? Meger, bütün neqletmeler Edip haqqında ehvalatla sesleşmirmi? Meger, söz söylemek - öz menşeyinden xeber tutmaq, Qanunlarla aranda yaranmış edaveti ortaya çıxartmaq, zerifliyin ve nifretin dialektikasına dalmaq anlamına gelmirmi? Artıq, tehlüke tekce Edipin deyil, hem de neqletmenin başının üzerini alıb, biz artıq heç neyi sevmirik, heç neden qorxmuruq ve heç ne haqda neql etmeye heves duymuruq. Uydurmanın mehsulu

[1] 2 3 ... 5 >>