son derece süretli bir istekle, her defe bir pulun ucundan tuturdu.Pul, müqeddes pul!
Köhne evi terk etmeden (diqqet çekmemek üçün) qısa vaxtda böyük bir villa almışdım, deyerli bir resm kolleksiyam vardı,lyuks bir avtomobille gezirdim, «sehhetim elaqedar» işden çıxmışdım, bir-birinden gözel qadınlarla dünyanın dörd terefini dolaşırdım.
Penceyimden her pul alanda, yer üzünde utanc ve acı veren bir hadise olduğunu bilirdim. Amma hemişe mentiqli sübutlara söykenmeyen, qeyri-müeyyen bir şüurla hereket edirdim. O biri terefden cibimden her yeni pul çıxaranda, vicdanım bir az d aha korşalır, daha da çirkinleşirdi. Derzi mi? Borcumnu öyrenmek üçün zeng eledim, heç kim cavab vermedi. Ferrara küçesine, derzini axtarmağa getdiyim zaman ise xarice köçdüyünü söylediler, haraya getdiyini bilmirdiler. Belece her şey mene xeberim olmadan, şeytanla bir müqavile imzalamış olduğumu doğrulamağa çalışırdı.
Günlerin birinde, illerdir qalmaqda olduğum binada, altmış yaşlarında teqaüdçü bir qadının qazla boğulmuş cesedi tapıldı. Bir gün evvel eline keçen (ve menim elime gelen) Otuz min lireti itirdiyi için canına qıymışdı.
Artıq kifayet idi. Uçurumun en dibine yuvarlanmamaq üçün pencekden qurtulmalıydım.Bir başqasına vermek olmazdı, çünki bu üz qarası veziyyet davam ederdi. (bele bir aldanışa kim döze bilerdi axı?) Avtomobille Alpların tehna bir vadisine getdim.Avtomobili bir otlaqda qoyaraq, müşeden yuxarı dırmandım.Heç kim yoxuydu.Meşeni keçdikden sonra daşlı-kesekli bir yere çatdım. Burada, iki div boyda qayanın arasında ,çantamdan uğursuz penceyi çıxartdım,üstüne benzin töküb yandırdım.Bir neçe deqiqe sonra,geriye yalnızca külleri qaldı.
Amma alovların son titreşiyi sırasında arxamdan - sanki iki-üç metre geriden - bir insan sesi eşidilen kimi oldu: "Çoxgecdi, Çox gecdi!" Qorxuya qapılaraq, bir ilan kimi geriye qıvrıldım. Heç kim yoxuydu. Qayaların üstünde tullana-tullana bu uğursuz sesin sahibini ortaya çıxartmaq üçün etrafı axtardım.Heç kes yox idi.Qayalaradan
»Oxu zalına keç