Qabriel Qarsia Markesin "Yüz ilin tenhalığı" romanından kiçik bir parçanı teqdim edir.
İsabel Makondada yağışa baxır

Bazar günü, ibadetden sonra hava birden-bire deyişdi. Gece bürkü idi. Hetta seher tezden heç kesin ağlına gelmezdi ki, bu gün yağış yağa biler. Biz - qadınlar kilseden çıxıb, çetirleri açmağa macal tapmamış, acı qara yel qopdu ve bir anın içinde toz-torpağı, mayın quru qar-qabığını silib-süpürüb göye sovurdu. Yanımda kimse:

- Yağış yağacaq, - dedi.

Bunu men artıq bilirdim. Kilseden çıxhaçıxda duyduğum qeribe bir soyuqdan bütün bedenim esdi. Kişiler bir eli sombrerolarında, bir eli üzlerini örten yaylıqda yaxınlıqdakı evlere telesdiler. Sonra selleme yağış tökdü ve bomboz, helmeşik sema lap aşağıda, az qala başımızın üstünde yırğalandı.

Günün qalan hissesini analığımla eyvanda keçirdik. Neçe ay yayın bürküsünden, toz-torpağından eziyyet çekmiş dibçek güllerinin yağışdan cana geleceyini fikirleşib sevinirdik. Günortaya yaxın torpağın parıltısı itdi, güllerin ve adama gümrahlıq getiren yağışın qoxusu yumşalmış torpağın, dirçelmiş bitkilerin etrine qarışdı.

Nahar vaxtı atam dedi:

- Yayda yağış yağırsa, quraqlıq olmayacaq.

Analığım ilin yeni feslinin şüasına oxşayan bir tebessümle dedi:

- Moize vaxtı da ele bunu deyirdiler.

Atam gülümesdi ve iştahla yemeye başladı, hetta bir müddet bizimle eyvanda oturdu, görünür kefi kök idi, gözleri yumulu oturmuşdu, amma yatmamışdı.

Yağış bütün günü ara vermeden yağdı, ne güclendi, ne de zeifledi - ele bir babda tökdü. Yağışın sesi yeknesek ve sakit idi, ele bil bütün günü qatarda yol gedirdik, amma yağışın duyğularımıza hopduğunu heç birimiz hiss elemirdik. Bazar ertesi seher tezden patiodan gelen sert, sümüye işleyen soyuğu hiss edib, qapını örtende yağış artıq öz işini görmüşdü, ele bil yağış içimize yağırdı, bütün duyğularımız ağzınacan yağışla dolmuşdu ve aşıb-daşmağa başlamışdı. Analığımla eyvanda oturub yene bağa baxırdıq. Mayın boz, berk torpağı bir gecenin içinde paltar

[1] 2 3 ... 7 >>