ve laqeyd bir sesle danışırdı. O vaxtdan beş ay keçmişdi, men artıq boylu idim ve Martin yanımda oturub hemin o laqeyd sesle yağışın ona qüsse getirdiyinden gileylenirdi.

- Amma menim fikrimce, yağış qüsseli deyil. Adamı sıxan bu boş bağ, bir de bu bedbext ağaclardır ki, heç yere gede bilmir.

Bunu deyib Martine baxmaq istedim, ancaq o, artıq yox idi, yerinde gücle eşidilecek bir ses qalmışdı:

- Görünür bu yağış ömür - billah bizden el çekmeyecek.

Çerşenbe axşamı, seher tezden bağda bir inek gördük. Dizecen palçığın içinde, başını aşağı dikib durmuşdu ve bu sert, inadkar donuqluğu ile gilden yoğrulmuş kiçik tepeye oxşayırdı. İşçiler on daşa basdılar, ağacla döydüler, ancaq inek yerinden terpenmedi, ayaqları palçıqda, yeke başına yağış döye-döye alınmaz qala kimi dayanıb durmuşdu, heç sesini de çıxarmırdı, amma işçiler de onu dinc buraxmırdılar, axırda atamın sebri tükendi:

- El çekin ondan, - dedi, - özü nece gelib, ele de çıxıb gedecek, el çekin ondan.

Günortadan sonra nemişlik artdı, rütubetin çoxluğundan nefes almaq olmurdu, üreyimiz sıxılırdı. Sübh çağının temiz havası çox tez boğanaq bürküye çevrilirdi. Havanın herareti ne çox yuxarı, ne de çox aşağıydı, esl qızdırma havasıydı. Ayağımız terleyirdi. Bilmek olmurdu ki, deri açıq qalanda pisdir, ya paltara toxunanda. Bütün ev nefesini qısıb susmuşdu. Biz eyvanda oturmuşduq, artıq ne yağışa baxırdıq, ne suyun sesini dinleyirdik. Dumanda qaralan ağaclardan savayı heç ne görmürdük. Bu çaresiz, cansıxıcı axşam yuxuda bir adamı görüb ayıldıqdan sonra dodaqlarıda duyduğun dad kimiydi, baş açmaq olmurdu ki, ne tamdı bele. Men bilirdim ki, bu çerşenbe axşamıdı, ona göre Müqeddes İyeronim yetimxanasındakı kor, ekiz bacıları xatırladım. Onlar her hefte bize mahnı oxumağa gelirdiler. Yağış şırıltısı içinden men sanki bacıların acı bir möcüze duyulan sesle oxuduqları kederli mahnılarını eşidirdim ve düşünürdüm ki, indi onlar yetimxanada oturub sebirsizlikle yağışın kesmeyini gözleyirler ki, gelib öz

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>