yarısı olar, - dedi. - İndice qatar keçdi, yağışa baxmayaraq yubanmır.
Men teecüblendim:
- Nece üçün yarısı olar? Yeni men bu qeder yatmışam?
Analığım dedi:
- Sen lap az yatmısan, indi saat ancaq üç olar.
- Beyem bu gün cüme günü deyil?
Analığım sakit, çox sakit bir sesle:
- Bu gün cüme axşamıdır, qızım, - dedi. Vur-tut cüme axşamıdır.
Bu yarıyuxulu veziyyetde ne qeder qaldığımı bilmirem, çünki bütün duyğular korlanmışdı, heç ne hiss elemirdim, yalnız haçandan-haçana qonşu otaqdan ses eşitdim:
- Çarpayını öz yerine qaytara bilersen.
Sesde yorğunluq yağsa da, bu xeste deyil, sağalmaqda olan adamın sesi idi. Sonra men neyinse kerpiç döşemenin üzeriyle süründüyünü eşitdim. Bütün bedenim yay kimi gerilmişdi, yalnız bir müddetden sonra çarpayıda uzanmış olduğumu başa düşdüm.
Yavaş-yavaş özüme gelirdim: evvel sonsuz bir boşluğu, sonra evin titrek ve çılğın sükutunu, etrafımdakı bütün eşyaların hedsiz donuqluğunu hiss etdim. Sonra qefilden üreyimin soyuyub buz parçası döndüyünü hiss eledim. “Ölmüşem, - deye düşündüm, - ilahi, men ölmüşem”! Yatağımdan sıçrayaraq qışqırdım:
- Ada, Ada!
Yanımdan Martinin laqeyd sesi geldi:
- Seni eşiden olmayacaq - evde heç kes yoxdur, hamı çıxıb gedib.
Yalnız bundan sonra yağışın artıq kesdiyini, etrafa derin ve esrarengiz bir sükut çökdüyünü başa düşdüm. Eyvandan ayaq tappıltısı geldi, aydın, heyat dolu bir ses eşidildi. Serin meh astaca qapını iteledi, qıfılı çırmaqladı, sonra berk bir şey şappıltıyla hovuzun içine düşdü, görünür yetişmiş meyve idi. Hava da ne ise qaranlıqda durub gülümseyen canlının varlığından xeber verirdi.
Men bir-birine qarışmış günlerin, saatların içinde azaraq düşünürdüm: “İlahi, eger indi meni öten bazar günü ibadetine çağırsaydılar, zerre qeder teccüblenmezdim”.
»Oxu zalına keç