Gi de Mopassanın hekayesini teqdim edir.
Qadın öz erini nece xeyanete sövq etdi?

Genc markiza de Rennedon özünü şüşeni delib keçen gülletek içeri atıb heç danışmağa başlamamış uğunub getdi. Ele gülürdü ki, gözü de yaşardı. Eynile bir ay önce refiqesine erine intiqam almaqdan ötrü, yalnız intiqam almaqdan ötrü, özü de birce kere xeyanet etmesi haqqında danışarken güldüyü kimi. Hem de ki erinin çox sefeh ve qısqanc olduğunu behane getirirdi.

Baronessa de Qranjeri oxuduğu kitabı divanın üstüne atıb maraq dolu baxışlarla Annetin üzüne dikildi. Amma onu da gülmek tuturdu.Axır ki, soruşdu:

- İndi neylemisen?

- Ah, ezizim… ezizim… Bu, ele gülmelidir ki… Tesevvür et… Canım qurtardı! Qurtardı! Qurtardı!

- Nece yeni canın qurtardı?

- Bax bele. Canım qurtardı!

- Neden?

- Erimden, ezizim, canım qurtardı! Men azadam! Azadam! Azadam!

- Nece yeni azadsan? Hansı menada?

- Hansı menada? Boşanma! Elbette, boşanma! Men boşana bilerem!

- Artıq boşanmısan?

- Yox, eşşi, sen nece de ağılsızsan! Üç saatın içinde boşanmaq olmaz axı. Amma menim sübutum var… sübutum. O, mene xeyanet edib… onu iş üstünde yaxalayıblar… bir fikirleş… iş üstünde… İndi o, menim ellerimdedir.

- Danış görek! Demeli, o, seni aldadırmış?

- He. Daha doğrusu, nece deyim… hem he, hem yox. Amma menim sübutum var, esas budur.

- Onları nece elde ede bildin?

- Nece? Bele! Men bu işi çox bacarıqla hell etdim! Son üç ay o, lap dözülmez olmuşdu: kobud, acıdil, qeddar, bir sözle, iyrenc! Men anladım ki, daha bu cür olmaz, boşanmaq lazımdır. Bes nece? Bu, asan olmadı. Çalışdım, ele edem ki, meni döysün. Amma o, bu hiyleme aldanmadı. O, yalnız seherden axşamacan menimle söz güleşdirir, üreyim istemeyende mecburen qonaq aparır, gezmek isteyende evden çıxmağa qoymurdu. Bütün heyatımı zehere dönderirdi, amma döymürdü ki döymürdü. Onda çalışdım, öyrenem ki, sevgilisi var, ya yox. Ele düşündüyüm kimi de oldu. Amma o, onun yanına gedende, bunu ele ehtiyatla edirdi ki! Onları bir yerde

[1] 2 3 ... 5 >>