olmasa, madam, bir gün teyin edin… faktın tesdiqini tapmaq üçün...

- Ela, ezizim… Qoy, lap cüme axşamı olsun.

- Nece meslehetdir, madam. Onda o vaxtadek men müsyönü yaxın buraxmayacağam ki, lap cuşa gelsin.

- Eminsiniz ki, alınacaq?

- Tebii ki, madam. Tamamile eminem. Onu ele cuşa getirecem ki, hetta “hadise” mehz sizin dediyiniz saatda baş verecek.

- O zaman saat beş olsun.

- Olsun beş. Bes harada?

- Mmm… menim yataq otağımda.

- Yaxşı. Sizin yataq otağınızda, madam.

İndi başa düşürsen ki, ezizim, men neylemişem? Her şeyden evvel atamı, anamı, sonra dayım d’Orvleni, mehkeme sedrini, ondan başqa erimin dostu olan hakim Rapleni de çağırdım. Onlara ne göstereceyimi dememişdim. Hamısından xahiş etdim ki, barmaqlarının ucunda yataq otağımın qapısına yaxınlaşsınlar. Beşe qeder gözledim, düppedüz beşe qeder. İlahi, üreyim nece çırpınırdı! Dalandarı da çağırıdım, bir şahid de artıq olsun. Sonra ise… sonra… saatın zengi çalınanda men qapıları açdım - şart! Ha! Ha! Ha! Eşq macerası en qızğın yerindeydi… en qızğın yerinde… ezizim. Erimin sifeti bir haldaydı! Bir halda! Sen bir onun sir-sifetini görseydin! Hele bir durub bize teref çevrildi… sarsaq! Ah, nece de gülünc idi… Mense gülmekden ölürdüm. Atam ise ele qezeblendi ki, az qaldı onun üstüne atılsın. Dalandar ise, sadiq qulluqçu, ona geyinmeye kömek edirdi… bizim yanımızdaca, yanımızdaca… Aşırmasını da bağlayırdı, ele gülmeli idi! Amma Roza möhteşem idi! Möhteşemliyin zirvesindeydi! Ele ağladı, ele ağladı! Bu qızın qiymeti yoxdur… Sene ne vaxtsa lazım olsa, nezerinde saxla.

İndi de burdayam… qaçıb geldim ki, sene her şeyi danışım. Men azadam! Boşanıram!

Ve o, qonaq otağının ortasında fırlanmağa başladı, baronessa ise fikirli halda, bir az da narazılıqla dillendi:

- Bes meni baxmağa niye devet etmemişdin?

<< 1 ... 3 4 [5]