Elif Şafakın hekayesini teqdim edir.
Mauqlinin alkoqolikliyi

1725-ci ilde Avropada baş vermiş bir hadisedir bu. Evvelinden-axırına kimi heqiqetdir, amma hele de eşidenlere xeyal kimi gelir. Şimali Almaniyada meşelik vadide ova geden adamlar birden-bire qeribe mexluqla üzleşirler.

Bu, yarıinsan, yarıheyvan eybecer bir canlı idi. Diqqetle baxdıqdan sonra başa düşürler ki, qarşılarında dayanan 12-13 yaşlarında bir oğlandır. Amma uşaqdan çox qurda oxşayır.

Çılpaq, kirli ve tepeden dırnağa qeder tük basmış bir uşaq; davakar, esebi, tecavüze hazır. Dünyaya gözünü açan anda meşeye atılmış, qurdların arasında böyümüş bir canlı.

Torlarla, silahlarla ram edib tutarlar onu. Eynini geyindirib Hannover hersoqunun hüzuruna apararlar. Lap başda oturdurlar: ne de olsa, fexri qonaqdır. Stolun arxasında onlarla say-seçme qonaq vardı – hamısı da nefesini tutub oğlanı müşahide edirler: “Göresen, yemeyi nece yeyecek, insan kimi, yoxsa heyvan kimi?”

Necib qadınlar kirpiklerini qırpa-qırpa izleyerler. Ele bu dem oğlan, heç kime fikir vermeden yemeye başlayar. Çöreye, xemir memulatların elini de vurmur. Çoxlu meyve, göy-göyerti ve çiy et “vurur bedene”.

Çengel-bıçaqdan istifade etmeyin qaydalarını bilmeden, elleri ile yeyir. Salfetin ne işe yaradığını bilmir, ağzını ovucları ile silir.

O marçamarçla yedikce masa arxasında oturan xanımlar yelpiklerinin arxasında gizlenirler. Ele ordaca oğlana ad verirler – Peter. “Vehşi Peter” kimi tanınan Peter.

Düz bir il yazıq Peteri öyretmeye, medenileşdirmeye, sosiallaşdırmağa çalışırlar. Bütün israr, tenbeh ve cezalara baxmayaraq, ehlileşdirmek mümkün olmur; çarpayıda yatmır, yerde yatır. Ne yayda, ne de qışda balışdan, yorğandan istifade etmir. Danışmağı heç vaxt öyrene bilmir; hele oxumağı, yazmağı heç yaxınına da buraxmır.

Kitablara, herflere qorxa-qorxa baxır, tanımadığı bu cisimleri derk ede bilmir. Tekce öz adını deye bilir, vessalam. Ona “Yaşasın kral!” demeyi öyretmek üçün deriden-qabıqdan çıxarlar, onu da

[1] 2 3 >>