Imdat Avşarın hekayesini teqdim edir.
Soyuq yuxu

Qaranlıqdı. Geceni ürperden, qara boşluğun qatran perdelerini cıraraq eks-seda veren bir zeng sesi eşidilir. Axşamdan başlayan külek bir müddet sanki zeng sesini dinleyir, ani olaraq qanadlarını salıb dayanır, süzür…
Pansionatın binasının beton divarlarını aşan o ses yaxınlıqdakı Cincavat çayının uğultusunu da batırır ve bu deli çayın boz-bulanıq sularına qarışaraq qara bir ilan kimi axıb gedir.
Zeng sesinin ardınca koridorlarda bir qaçışma başlayır. Aşağı mertebeden beton döşemeni aramsız döyen taxta ayaqqabı, yalın ayaq sesleri ve artaraq uşaq pıçıltılarını udan şkafların qapılarının cırıltıları gelir.

Gündüzler zamanı dilim-dilim bölen bu ses on deqiqelik bir teneffüs, ya da qırx deqiqelik bir ders, geceler ise sessizliye devet, “kameralara!” çağırışıdı. Uşaqların hamısı bu çağırışa boyun eyir. Zeng sesi onlara yaxşı tanışdı, ne mena verdiyini ezberden bilirler. Bir azdan çarpayıların soyuq, demir tutacaqlarından yapışıb yataqlarına qalxacaqlar. Sükut içinde üzen kameralar qebiristanlığa dönecek. Yüzlerle uşaq edyallara bürünüb ana nevazişinden uzaq, qemli bir yuxuya gedecek.
Sonra bir quş leysanı başlayacaq. Narahat quşlar uçuşacaq havada. Qaya göyerçinleri, göy qumrular, yaşılbaş sonalar, telli durnalar, qızlarquşular…

Uzaq dağ kendlerinden qadınlar quş donunda qanad çalaraq gelecekler. Evvel pansionat binasının damına qonacaqlar, sonra pencerelerin taxtalarına… Qaranlıqda quşlar pencerelere çırpılacaq. Kimi tapdığı balaca bir boşluqdan sessizce bir uşağın yuxusuna girecek, kimi de ürkek baxışlarıyla sehere qeder donub qalacaq havada.
Dan yeri ağaranda bir zeng sesiyle uşaqlar tezeden yataqlarından sıçrayıb qalxacaq ve quşlar bu sesden hürkecekler. Qarlı dağlara doğru uçub gedecekler…

Su kranları bir-bir açılır. Alaqaranlıq koridorlar su seslerini udur. Otaqlardan koridora sızan zeif işıqlar da ayazlı gecenin qolları arasında donub ölür.
Pansionatın binası qaranlıq, kimsesiz, koridorlar

[1] 2 3 ... 16 >>