boş, sessiz, dilsiz, divarlar çılpaq, soyuqdu… Müellim otağında tekem. Külek ağacları yolmaşdıyaraq pencerelerden qezeble keçir…

***

İnsanı bir mengene kimi sıxan bu soyuq, quru, ölü benizli solğun divarlar arasında haçan növbetçi qalsam, günün son zengi ile birlikde işıqlar söner-sönmez qoca bir qadın tutur ellerimden. Anamdımı, nenemdimi, seçe bilmirem. Külek o qadının eteyini oynadır, eteyi üzüme toxunur. Bir elim onun elindedi, elimi buraxmır. Arxasınca qaçıram. Gedirik, qaranlığı yara-yara gedirik. O qadın meni iller önceki divarları eheng suvaqlı, beş uşaqlı kerpic bir eve aparır. O kerpic evin en böyük oğlu mene şeirler oxuyur, nağıllar danışır. Gözlerimi yumub dinleyirem ve otuz il evvelki sesleri eşidirem. Evvel qulaqlarıma qırıq-qırıq setirler çatır: kişneyen qara atlar, şappıldayan qırmanc, qıvrılan, açılan, uzanan yollar, o yolların çatdığı virane bir karvansara ve o karvansaranın divarları, küleyin qarşısında quru yarpaqlar kimi esen bir adam…
…Sonra illerin o üzünden, zülmet qaranlıqlar içinden gözlerimin önüne nağıl qehremanları sıyrılıb gelir, hamısını görürem. El uzatsam, toxunacağam. Suyun qabağını kesen, iriaddımlayan, dağyelleyen, yerdinleyen, yerin yeddinci qatındakı divler, ağlayan peri, bextsiz şahzade, qan-irin axan Çatalçeşme, ulu ağaclar, deli sular, kor quyular, neheng saraylar ve qanadları göyü örten Anka (nağıl qehremanlarına işaredi)…

Özüme yer tapmıram. Bilmirem haradayam. Otuz güneş ili uzunluğunda bir ipin ucuna bağlanıram. O ipin diger ucu elçatmaz, ünyetmez bir yere bağlıdı. İller öncesine gedib gelen, böyük bir boşluqda hey yellenen bir kefkirem…
Birden geceleri o kerpic evin otaqlarında dinlenilen şeirler, nağıllar uzaqlaşır, itir. Men o evin kiçik otağında lap yalqız qalıram. Sonra seher açılır. Böyük qardaşım sübhden atamın elinden tutub gedir. Gedir. Men hele de elimi buraxmayan qoca qadının elinden xilas olub onların ardınca qaçıram. Mavi, sınıq-salxaq bir mikroavtobus toz dumanı içinde uzaqlaşır.
“Böyük

<< 1 [2] 3 4 ... 16 >>