da tanıyıram.”

“Kederlenme, Mir Seyid, bahar gelende gedersen. Bax, sizin kendin avtomobilleri buradan qalxır, seni avtomobile mindirerik, gedersen.” “Bizim kendin avtomobili yoxdu. Hamı kendden köçüb, dörd-beş dene ev qalıb.” “Olsun, sizin kende yaxın, diger kendlerin avtomobiline mindirerik, gedersen.” “Qazilerecen avtomobille getsem, oradan kende gede bilerem, yaxındı.” “Amma indi getmek olmaz, Mir Seyid, bahar gelende…” “Amma bahara hele çooox var.” “Olsun, sen mektebe alışarsan, onda tez geler.” “Yox, tez gelmez.” “Geler, geler, bu qar erisin, derhal geler.” “Atam sağ olsaydı, qışda bele atla gele bilerdi. Atam ölmeseydi…” Udqunaraq davam edir, sözlerini çetin tamamlayır: “Mene velosiped alacaqdı…”

Cavab vere bilmirem. Dilim dolaşır. “Mir Seyid, sizin kend yayda çox gözel olur, ele deyilmi?” “Beli, amma qışda da gözeldi. Bir bizim kende gelin, çox gözeldi…”

Mir Seyid hele indiden yaylağın qarı-ayazı, qışı-baharı, qurdu-quşu, çiçeyi, böceyi, otu, tikanı üçün darıxdığını anladır. Altun çiçek, benövşeyi süsen, qız kirpiyi, gelincik, göybaş, benövşeyi çiçek… Çiçekler derelerde, tepelerde, qarın tutmadığı daldalarda, dağın koğuşlarında boy verib açır. Devedabanı, keklikotu, yovşan, çobanyastığı… Bütün otlarla birlikde torpağı yarıb üze çıxır. Qanqal, şeker tikanı (kökü şirindi), çölnoxudu, devetikanı, cürbecür otlar… Kende doğru gedir, tozlu yollarla qaçır, heç bir tikan ayağına batmır… Ve quşlar. Dağların, yaylaqların quşları: Mir Seyid yaşılbaş sonalarla, qızıl rengli anqutlarla, allı durnalarla sulara enir ve bir xınalı keklik sürüsüne qoşulub dağlarda süzür. Artıq ağlamır, amma gözleri hele nemlidi, gözleri par-par parıldayır Mir Seyidin. Düşünürem ki, indi yatmağa razı olar: “Haydı, Mir Seyid, kameraya, yatağına gedek! Bir az da orada danışaq!” “Yaxşı, amma yayda bizim kende geleceksen!” “Olar, gelerem.”

Pilleleri telese-telese enirem. Arxamca başmaqlarını şappıldadaraq gelir. Uşaqlar derin yuxudadılar. Kameraya giririk. Mir Seyid demir

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 16 >>