çıxacaqsan. Xesteleneceksen. Qapısında tibb menteqesi yazılan hekimsiz, tibb bacısız otaqda yatacaqsan. Hansı dermanı ne vaxt içmeyi bilmeden udacaqsan hebleri. Ösküreceksen, ciyerlerin sökülecek. Zeng sesleri ile yuxuların qaçacaq, alaqaranlıqda seksenerek oyanacaqsan. Telaşlı, narahat halda qaçacaqsan. Yolları qar örtecek, hefte sonu anan görüşüne gele bilmeyecek, divarların dibinde boynu bükük qalacaqsan. Atan sağ olsa, gelerdi. Atan daha heç vaxt gelmeyecek, Mir Seyid. Yetimliye alışacaqsan. Mir Seyid, unudacaqsan! Qulaqlarında uğuldayan güllelerin sesini, mektebinizin divarlarına sıçrayan qanı, seni kendden qoparan, bu soyuq divarlar arasına atan canavar üzlü adamları unudacaqsan. Belke müelliminin üzünü de unudacaqsan, amma yaddaşından o benövşeyi dağlar, çiçekli yaylaqlar ve atanın üzü silinmeyecek. Her bahar, her bayram gözleyeceksen. Gözle, Mir Seyid, atan sene velosiped getirecek!

Qar yağır, külek sakitleşib. Özümü çarpayıya atıram. Sakitlikdi. Her saniye sanki böyük bir zenge vurulan toxmaqdı: “çık, çık, çık…” Qalxıb divardakı saatın batareyasını çıxarıram. Saat susur. Yataqda o teref-bu terefe dönürem. Yuxular uzaq, yuxular qaçaq. Ezik, yıxıq, yorğunam. Gözlerimi yumuram. O qoca qadının elleri, o kerpic ev, yerden yataq, Aşağı Civanlı kendi, Mir Seyidin atası, güllelenen müellim, divarlarına qan çilenen mekteb, o mektebden sürgün olunan uşaqlar ve Mir Seyid…

Mir Seyidi o geceden unutmuram. Növbetçi olduğum geceler bir behane tapıb otağıma gelirem. Danışırıq. Kese yolla kende gedirik. Quzuları, itleri sevir, dayları, qara batan keklikleri qovur, çiçek yığıb quşları seyr edirik. Sonra o velosipedine minir, men de atasının atına… O, telesik pedal çevirir, men atı mahmızlayıram. Aşağı Civanlıdan dereye enen bir yol var, o tozlu yolda yarışırıq.

***

Mart ayının evveli… Cüme günü, hava ilıqdı… Növbetçiyem. Düzenlikdeki badam ağacları, erik ağacları qırmızı tumurcuqlarını yarıb dümağ çiçeklemişdir. Esen yelde bir bahar qoxusu var. Küleyin

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 16 >>